अशा अनुतापी व्यासांना नारदांचें दर्शन होतें
ऐसी व्यासासी अवस्था । ज्ञानार्थी होतां अनुतापता ।
तेथें निजभाग्यें स्वभावतां । आला अवचिता ब्रह्मपुत्र ॥५३॥
व्यास जंव उघडी नयन । तंव पुढें देखे ब्रह्मनंदन ।
हर्षे निर्भर झाला पूर्ण । धांवोनी लोटांगण सदभावें घाली ॥५४॥
उपविष्ट होतां वरासन । हर्षे करी चरणवंदन ।
स्वानंदें चरणक्षालन । केलें पूजन ज्ञानोपचारीं ॥५५॥
पुष्पांजुळी प्रदक्षिणा । तुळसीपत्रें वाहुनी चरणां ।
नारदीं भगवदभावना । करुनी पूजना प्रार्थितसे ॥५६॥
व्यास ह्नणे अहो स्वामी । जगीं परमभाग्याचा मी ।
स्वयें कृपा केली तुह्मीं । आजि सुखसंगमीं निवालों असें ॥५७॥
ऐशी विनंती प्रीतीकरुनी । धांवोनि लागलासे चरणीं ।
त्यासी आदरें नारदमुनी । सन्मानुनी उठवी अत्याल्हादें ॥५८॥
नारदांची पूजा करुन व्यासांनीं आपली मनोव्यथा त्यांना सांगितली
मग बैसोनियां सावचित्त । व्यास निवेदी मनोगत ।
म्यां स्वयें कथिलें ज्ञानमथित । परी समाधान चित्त माझें नपवे ॥५९॥
जो मी लौकिकीं अतिसज्ञान । तो मी निजस्वार्था अतिअज्ञान ।
माझ्या ज्ञातेपणाचे भूषण । तेंचि दूषण मज माझें ॥८६०॥
भीतरीं मूर्ख बाहेरी ज्ञाता । हें ज्ञातेपण निजघाता ।
तें मी वेदशास्त्रपुराणकर्ता । निजस्वार्था अतिअंध झालों ॥६१॥
अंतरीं नाहीं सुखसमाधान । जळो जळो तें ज्ञातेपण ।
ऐसें नारदासी सांगोन पूर्ण । झाला अनन्यशरण श्रीव्यास तो ॥६२॥
" तुझ्या ग्रंथांतून भगवंताचे गुणसंकीर्तन नाही " – नारद
तंव नारद ह्नणे व्यासासी । केलें अत्युत्तम ग्रंथासी ।
जेणें विश्रांति होय वक्तयासी । त्या ग्रंथार्थासी नोळखसी ॥६३॥
स्वधर्मकर्तव्यें व्यवहाररीती । हेंचि निरुपिलें तुवां ग्रंथीं ।
परी भगवंताची निजस्थिती । ती ग्रंथार्थी प्रतिपादिली नसे ॥६४॥
सच्चिदानंदप्रभावासी । नाहीं वर्णिलें श्रीवासुदेवासी ।
तंव विश्रांति नव्हे वाचेसी । मां वक्तयासी सुख कैचें ॥६५॥
जो जगाचें निजजीवन । जो प्रतिपाद्य श्रीजनार्दन ।
नाहीं वर्णिला चैतन्यघन । तंव वक्तया संपूर्णं सुख कैचें ॥६६॥
ज्याचेनी जग होय सुखरुप । तो जनार्दन सुखस्वरुप ।
त्याचें न वर्णितां निजस्वरुप । वक्तयासी अल्प विश्रांती नुपजे ॥६७॥
" श्रोता – वक्ता यांना परमशांति देणारा ग्रंथ कोणता तो ऐक " – नारद
जें वक्तयासी होय निजसुख । त्रिलोकीं कोंदे हरिख ।
ऐसा अत्यंत अलोलिक । तुज मी अवश्यक सांगेन आतां ॥६८॥
श्रोते वक्ते सुखरुप होती । जगीं प्रगटे परमशांती ।
ऐसी भगवंताची निजस्थिती । ते मी तुजप्रती सांगेन पां ॥६९॥
ज्याचें स्मरतां एक नाम । निर्दाळी सकळ कर्माकर्म ।
त्या पुरुषोत्तमाचें निजवर्म । गुह्यज्ञान परम सांगेन व्यासा ॥८७०॥
जेथें शब्देंसी वक्ता निवे । श्रवणेंसी श्रोता विसांवे ।
सुखासही निजसुख फावे । अनुभवा निजानुभवें निघती दोंदें ॥७१॥
जेणें शिवाचें पुरे कोड । जें गोडाचें निजगोड ।
जेणें वोसरे संसारकाबाड । सुखसुरवाड सांगेन तें ॥७२॥
जेणें तुटे ज्ञानाभिमान । जेणें कोंदाटे चैतन्यघन ।
ऐसें जें गुह्याचें गुह्यज्ञान । तें तुज सांगेन परात्पर मी ॥७३॥
जें भावार्थे घेतां वचन । जन जनार्दना अभिन्न ।
श्रोता वक्ता होय आपण । तें गुह्यज्ञान अवधारी तूं ॥७४॥
कैसें व्यासाचें शुद्धमन । नारद ज्ञाता मी काय अज्ञान ।
ऐसा नधरीच ज्ञानाभिमान । यालागीं तुष्टमन नारद झाला ॥७५॥
जेणें जपतपाची श्रृंखळा तुटे । ध्येयध्यानाचें बिरडें फिटे ।
कर्माकर्माचें खत फाटे । तें वर्म गोमटे अवधारी पां ॥७६॥
जेणें अहंतेचें मूळ उपडे । अविद्येचें आयुष्य खंडे ।
अंगें ब्रह्म होइजे रोकडें । तें ज्ञान धडफुडें अवधारी पैं ॥७७॥
गुरुकृपेनें नारदाला लाभलेली योग्यता
निजकृपें श्रीनारद । परमप्रीती अतिआल्हाद ।
व्यासासी वचनानुबोध । परमानंदें निववीत असे ॥७८॥
श्रीनारायणें निजानंद । परमेष्ठीसी केला बोध ।
तेणें ब्रह्मा पावे परमानंद । स्वानंदकंद सदोदित ॥७९॥
ऐसिया निजानुभवासी । ब्रह्मा अर्पी निजपुत्रासी ।
तेणें तो नारददेवर्षी । सुखस्वानंदेंसी डुल्लत असे ॥८८०॥
भुक्ति मुक्ति भगवद्भक्ती । नित्य नारदातें वोळंगती ।
येवढी स्वरुपाची प्राप्ती । अगाधस्थिती पावला ॥८१॥
भुक्ति नारदाचे पायीं घोळे । मुक्ति त्याचे चरणीं लोळे ।
भक्ति त्याचेनी धाकें पळे । करी सोवळें निजशिवातें ॥८२॥
काम नारदापुढें पळे । काळ त्याच्या तोडरीं रुळे ।
हरिहरांचेनी भावबळें । इंद्रादि पादकमळें वंदिती सदा ॥८३॥
सदा देवांचा आवडता । नित्य दैत्यांचा पढियंता ।
ज्याचे मुखींची स्वभाववार्ता । नुल्लंघ्य सर्वथा हरिहरांसी ॥८४॥
शुक्र लागे ज्याचे चरणी । बृहस्पति त्यातें मस्तकीं मानी ।
यापरी गा नारदमुनी । वंद्य त्रिभुवनीं सुरां असुरां ॥८५॥
नारदा रावणासी आप्तता । शेखीं रामाचा पढियंता ।
नारद शिवाचा आवडता । तो त्रिपुरासी तत्त्वतां एकांत चाळी ॥८६॥
श्रीकृष्णनारद एकांतविधी । त्यातें कालयवन पुसे बुद्धी ।
ज्यातें जरासंघ नित्य वंदी । तो कृष्णसभेमधीं आत्मत्वें पूज्य ॥८७॥
जेथें अत्यंत विषमता । तेथें नारदासी नित्य समता ।
तेथे समसाम्यसमानता । व्यासासी तत्त्वतां निजबोधक ॥८८॥
तो पाराशर तपतेजस । सरस्वतीतीरींचा निजहंस ।
परब्रह्मध्यानीं ध्यानस्थ व्यास । त्यासी करी उपदेश श्रीनारद तो ॥८९॥
ध्यानध्यातृत्वभेद । फोडोनी जो सच्चिदानंद ।
तोचि श्लोकार्थीचा अर्थबोध । व्यासासी श्रीनारद बोध सांगे ॥८९०॥
नारदांच्या उपदेशानें व्यासांना आत्मज्ञान
कानावचना होतां भेटी । व्यास स्वबोधेंसी स्वयें उठी ।
श्रीनारदाचे गोष्टीसाठीं । पडली मिठी परब्रह्मीं ॥९१॥
ज्या दादुल्याचें वचन । निर्दळुनी ध्यातें मन ।
ध्याता केला चैतन्यघन । हा प्रताप पूर्ण सदगुरुवचनीं ॥९२॥
तेंचि वाक्य इतर सांगती । परी तेथें नव्हे अर्थप्राप्ती ।
बाप सदगुरुवाक्याची ख्याती । वचनींच प्राप्ती पर ब्रह्माची ॥९३॥
हो कां वचनामाजीं आईतें । ब्रह्म बांधोनी आलें होतें ।
हाही अर्थ नघडे येथें । गुरुवाक्यचि निश्चितें परिपूर्ण ब्रम्ह ॥९४॥
वस्तुवेगळें वचन राहे । मां त्यामाजीं वस्तु बांधिली जाये ।
वस्तु वचनासी सबाह्य आहे । एवं गुरुवाक्य होय परिपूर्ण ब्रम्ह ॥९५॥
गुरुवाक्याचें अक्षर । तें क्षराक्षरातीत परमपर ।
यालागीं गा साचार । ब्रम्हपरात्पर सदगुरुवाक्य ॥९६॥
वचन वाक्य आणिक वक्ता । तिहींसी गुरुवाक्यें एकात्मता ।
यालागीं जाण पां तत्त्वतां । गुरुवाक्य वस्तुता परिपूर्ण ब्रह्म ॥९७॥
गुरुवाक्य चैतन्यघन । सदगुरु तो ब्रम्ह परिपूर्ण ।
हे श्रीव्यासासी बाणली खूण । आपणा आपण विसरला मग ॥९८॥
विसरला तो ध्येयध्यान । विसरला तो ज्ञेयज्ञान ।
विसरला तो मीतूंपण । देहीचें देहपण देहधर्म विसरे ॥९९॥
विसरला तो कर्मधर्म । विसरला तो नित्यनेम ।
विसरला तो जपहोम । पूर्ण परब्रम्ह कोंदाटलें ॥९००॥
नाठवे सज्ञानमंहती । नाठवे महाकवित्वाची व्युत्पत्ती ।
नाठवे विदेहदेहस्फूर्ती । चैतन्यस्थिती ठसावली तया ॥१॥
बाप गुरुवाक्याचा निजबोध । निःशेषें निरसला जीवभेद ।
पूर्ण कोंदला परमानंद । स्वानंदकंद निजबोधेंसी ॥२॥
ऐसा पावतां निजबोध । विसरला गुरुशिष्यत्वभेद ।
श्रीव्यास आणि श्रीनारद । झाले एकचित्तबोध निजात्मरुपें ॥३॥
यापरी श्रीभागवत । दशलक्षण अर्थयुक्त ।
नारदें व्यासासी यथोक्त । पूर्ण परमार्थ प्रबोधिला ॥४॥
कृपापूर्ण पौर्णिमाद्वारें । सदगुरुप्रबोधबोधचंद्रें ।
निजानंदें अमृतकरें । निवविलें पुरें निजशिष्यातें ॥५॥
निरसुनी अविद्याअंधार । दवडुनी अहंसोहविकार ।
फेडिलें मुक्तीचें भुरर । सदगुरुभास्करअरुणोदयीं ॥६॥
सूर्यकिरणाचे संघातें । अंधारचि प्रकाशाआतें ।
तेवीं गुरुवाक्यभास्वतें । संसार सुनिश्चितें परब्रह्म केला ॥७॥
इतर सूर्य अस्तमाना जाय । गुरुसूर्य तैसा नव्हे ।
जो उगवतांची पाहे । उदयास्त खाय निजांगतेजें ॥८॥
जेवीं चंद्रकरअंगसंगें । चकोर निवाला डोलोंलागे ।
तेवीं गुरुवाक्यसंयोगें । श्रीव्यास सर्वांगें सुखरुप जाहला ॥९॥
गुरुवाक्यानें ज्ञान प्रबुद्ध झालेल्या व्यासांनी चतुः श्लोकीचें सार दहा लक्षणांत वर्णिलें
तेणें सुखाचेनि स्वानंदें । सदगुरुकृपा पूर्ण बोधें ।
चतुःश्लोकींचीं अगाध पदें । दशलक्षणशुद्धें वर्णिलीं व्यासें ॥९१०॥
प्रथमस्कंधीं आरंभभाव । द्वितीयस्कंधी साधिला आव ।
तृतीयापासूनी नवलाव । लक्षणान्वयभाव लाविला असे ॥११॥
तृतीयस्कंधीं सर्गलक्षण । चतुर्थस्कंधीं विसर्ग जाण ।
पंचमस्कंधीं बोलिलें स्थान । षष्ठीं तें पोषण प्रतिपादिलें ॥१२॥
सप्तमस्कंधी बोलिली ऊती । अष्टमीं मन्वंतरांची गती ।
ईशानुकथनाची स्थिती । जाण निश्चिती नवमामाजीं ॥१३॥
दशमी बोलिला निरोध । एकादशी मोक्षपद ।
द्वादशीं आश्रय अतिशुद्ध । एवं लक्षणें विशद व्यासें केलीं ॥१४॥
जैसें वटबीज अणुमात्र । त्याचाचि होय वृक्ष थोर ।
तैसा चतुः श्लोकींचा विचार । श्रीव्यासें साचार विस्तारला ॥१५॥
व्यास कवि हाचि माळी । भूमिका शोधोनि वैराग्यहलीं ।
गुरुकृपाजीवनमेळीं । विवेकाचे आळीं वाढवी वृक्ष ॥१६॥
व्यासविंदानिया बळी । चतुः श्लोकींच्या निजमेळी ।
वृक्ष वाढवी समूळीं । पुष्पपल्लवफळीं सफलित ॥१७॥
पदोपदीं अतिगोड । मोक्षसुखाचे लागले घड ।
समूळ सगळें झाड । नित्य नूतनगोड सुस्वाद लागे ॥१८॥
नित्य नूतन याची गोडी । अवीटें विटोंनेणें चोखडी ।
जे सेवूं जाणती आवडी । त्यांसी बाधेना वोढी सुधैषणेची ॥१९॥
नवल या फळाची मात । त्वचा वीज नाहीं त्यांत ।
नमाखतां जीवाहात । नलागतां दांत सेवावें हें ॥९२०॥
हें रसनेविण रसस्वादन । सेवितां नव्हे उच्छिष्टवदन ।
परमानंदें तृप्त पूर्णं । गुरुभक्त सज्ञान पावती सदा ॥२१॥
एवं दशलक्षणविस्तार । द्वादशस्कंधभागवततरुवर ।
श्रीव्यासऋषि वदला साचार । स्वानंदनिर्भंर रस स्रवत ॥२२॥
समूळफळरुपें सदाफळ । अद्वितीय अतिरसाळ ।
समसाम्यसदा सरळ । समत्वें निर्मळ शाखोपशाखा ॥२३॥
शाखोपशाखाउत्पत्ति । निगमकोकिळा कूजती ।
आर्तभ्रमर परिभ्रमती । जिज्ञासु घालिती झेंपा फळीं ॥२४॥