श्री एकनाथी भागवत – (अध्याय सतरावा)

श्रीगणेशाय नमः । श्रीकृष्णायनमः ॥

ॐ नमो श्रीसद्‍गुरु महामेरु । सुक्ष्मस्वरूपें तूं गिरिवरु ।
चैतन्यस्वभावें अतिथोरु । तूं आधारु सर्वांचा ॥ १ ॥
तुझ्या निजबोधाचीं शिखरें । वैकुंठकैलासादि अतिथोरें ।
तेथें ब्रह्माविष्णुमहारुद्रें । तुझेनि आधारें नांदिजे ॥ २ ॥
तुझिया आधारस्थितीं । नांदती त्रैलोक्य-लोकपंक्ति ।
सकळ भूतांची उत्पत्ति स्थिती । निदान अंतीं तुजमाजीं ॥ ३ ॥
सुरासुर लहानथोर । एक सौम्य एक क्रूर ।
इयें भूतें धरूनि निर्विकार । स्वरूप साचार पैं तुझें ॥ ४ ॥
तेथ विवेकाचें आगर । सच्चिदानंदाचे रत्‍नाकर ।
तेथील लाधल्या कंकर । नीच ते थोर वेव्हारे होती ॥ ५ ॥
ज्याच्या औषधींचा चमत्कार । सेवितां करिती अजरामर ।
जेथ चिद्‍गंगेचे निर्झर । निरंतर प्रवाहती ॥ ६ ॥
जो सुरनरांचा विश्राम । जो सकळ आश्रमांचा आश्रम ।
जो क्रियाकर्मांचें नैष्कर्म्य । जो निजधाम जीवाचे ॥ ७ ॥
जो भजनाची कुळवाडी । जो भक्तजीवनाची वाडी ।
जो आवडीची निजआवडी । जो गोडियेची गोडी निजात्मता ॥ ८ ॥
ऐसा सद्‍गुरु महामेरु । जो कठिणत्वेंवीण आधारु ।
ज्याचेनि अंगें संसारु । होय सुखकरु साधकां ॥ ९ ॥
त्या साधकांचें सामाधान । शिष्यांचा स्वानंदघन ।
आर्ता-चातकां निजजीवन । स्वामी जनार्दन तुष्टला ॥ १० ॥
तयाचा जो चरणप्रसादु । श्रीभागवतीं एकादशस्कंधु ।
पूर्वार्धाचा विनोदु । भाषाप्रबंधु वाखाणिला ॥ ११ ॥
तेथें उद्धवें पुशिल्या विभूती । त्या षोडशाध्यायीं श्रीपती ।
सांगितल्या यथानिगुतीं । भजनस्थितीलागोनी ॥ १२ ॥
त्या विभूतींमाजीं निजवर्म । `भक्तांचें जें भजनकर्म ।
तें मी केवळ आत्माराम' । ऐसें पुरुषोत्तम बोलिला ॥ १३ ॥
तेथ आशंकेची व्युत्पत्ती । 'करितां कर्माची कर्मगती ।
कर्मठ जाहले नेणों किती । तरी कर्में मुक्ती घडे केवीं' ॥ १४ ॥
कर्में करितां वाडेंकोडें । कर्मीं कर्मठता न चढे ।
कर्मांमाजीं मोक्ष आतुडे । हेंचि रोकडें पुसों पां ॥ १५ ॥
स्वयें बोलिला श्रीपती । `सात्त्विकांची जे कर्मस्थिती ।
ते कर्मचि माझी विभूती' । हें सोळाव्याअंतीं निरूपिलें ॥ १६ ॥
स्वयें आचरितां स्वकर्म । तें कर्मचि होय ब्रह्म ।
हेंचि कर्मक्रियेचें वर्म । देवासी सुगम पुसों पां ॥ १७ ॥
ऐसा पोटिंचा आवांका । तेचि पुसावया आशंका ।
वर्णाश्रमांची स्वधर्मपीठिका । देवासी देखा पुसत ॥ १८ ॥

उद्धव उवाच-
यस्त्वयाभिहितः पूर्वं धमस्त्वद्‍भत्तिलक्षणः ।
वर्णाश्रमाचारवतां सर्वेषां द्विपदामपि । । १ ॥

उद्धव म्हणे गा भक्तपती । ऐकतां तुझ्या निजविभूति ।
मज ऐसें गमलें चित्तीं । स्वधर्मेंसीं भक्ती घडे कैसी ॥ १९ ॥
तुवां कल्पादि वाडेंकोडें । स्वधर्मकर्में भक्ति जोडे ।
हें वर्णाश्रमनिजनिवाडें । निरूपण चोखडें निरूपिलें ॥ २० ॥
सर्वां मानवां परम गति । स्वधर्में घडे भगवद्‍भक्ति ।
या निरूपणाची निगुती । तुवां निश्चितीं निरूपिली ॥ २१ ॥

यथाऽनुष्ठीयमानेन त्वयि भक्तिर्नृणां भवेत् ।
स्वधर्मेणाऽरविन्दाक्ष तत्समाख्यातुमर्हसि ॥ २ ॥

ऐके कमलनयना अच्युता । जो कां स्वधर्म अनुष्ठितां ।
तुझी निजभक्ती स्वभावतां । प्राण्याच्या हाता जेणें लाभे ॥ २२ ॥
ते कर्मकुशलतेची स्थिती । मजलागीं सांगावी सुनिश्चितीं ।
कमलनयना कमलापती । कृपामूर्ती माधवा ॥ २३ ॥
तूं ऐसें म्हणशील श्रीपती । `म्यां कल्पाचे आधीं कवणाप्रती ।
सांगितली स्वधर्मस्थिती' । तरी ते विनंती अवधारीं ॥ २४ ॥

पुरा किल महाबाहो धर्मं परमकं प्रभो ।
यत्तेन हंसरूपेण ब्रह्मणेऽभ्यात्थ माधव ॥ ३ ॥

ज्याच्या बाहूचा प्रताप अद्‍भुत । विश्वमर्यादा धर्मसेत ।
राखों जाणे यथास्थित । त्यालागीं म्हणिपत `महाबाहो' ॥ २५ ॥
स्वधर्मकर्माचा द्योतकु । अनादि वक्ता तूं एकु ।
वर्णाश्रमादि विवेकु । उपदेशकु तूं स्त्रष्ट्याचा ॥ २६ ॥
पूर्वीं हंसरूपें सविस्तर । बोलिलासी स्वधर्माचा निर्धार ।
त्यांतील तुवां अध्यात्मसार । निवडूनि साचार मज सांगितलें ॥ २७ ॥
तेथील स्वधर्माचें लक्षण । मज न कळेचि निरूपण ।
जें तूं हंसरूपे आपण । स्वधर्म जाण बोलिलासी ॥ २८ ॥
तुझेनि मुखें यथोचितें । भक्तियुक्त आश्रमधर्मातें ।
सनत्कुमार जाहले श्रोते । तेंचि मातें सांगावें ॥ २९ ॥
म्हणसी `सनत्कुमारद्वारा । धर्म विस्तारला परंपरा ।
तो विचारूनि करीं निर्धारा' । हें सारंगधरा घडेना ॥ ३० ॥

स इदानीं सुमहता कालेनामित्रकर्शन ।
न प्रायो भविता मर्त्यलोके प्रागनुशासितः ॥ ४ ॥

काम क्रोध लोभ अभिमान । हे भक्तांचे वैरी सहाजण ।
त्यांचें तूं करिशी निर्दळण । अरिमर्दन या हेतू ॥ ३१ ॥
भक्तांचें अरिनिर्दळण । तुजवांचोनि कर्ता आन ।
तिहीं लोकीं नाहीं जाण । अनन्यशरण यालागीं ॥ ३२ ॥
तुवां कल्पाचिये आदीसी । उपदेशिलें सनकादिकांसी ।
बहुकाळ जाहले त्या बोलासी । ते धर्म कोणापाशीं प्रायशां नाहीं ॥ ३३ ॥
प्रायशां ये कालीं नर । नाहीं स्वधर्मी तत्पर ।
शिश्नोदरीं अत्यादर । स्वधर्मविचार विसरोनी ॥ ३४ ॥
याथातथ्यें धर्मप्रतिष्ठा । करी ऐसा नाहीं उपदेष्टा ।
यालागीं जी वैकुंठा । स्वधर्मनिजनिष्ठा मज सांग ॥ ३५ ॥

वक्ता कर्ताऽविता नान्यो धर्मास्याच्युत ते भुवि ।
सभायामपि वैरिञ्च्यां यत्र मूर्तिधराः कलाः ॥ ५ ॥

कर्ताऽवित्रा प्रवक्त्रा च भवता मधुसूधन ।
त्यक्ते महीतले देव विनष्टं कः प्रवक्ष्यति ॥ ६ ॥

अलुप्तज्ञानें स्वधर्मवक्ता । ये भूलोकीं गा तत्त्वतां ।
तुजवांचोनि अच्युता । आणिक सर्वथा असेना ॥ ३६ ॥
एक शास्त्रमर्यादाव्युत्पत्ती । कर्मकलाप बोलों जाणती ।
परी कर्माची आचरती गती । तेही नेणती तत्त्वतां ॥ ३७ ॥
यालागीं गा भगवंता । धर्माचा कर्ता वक्ता ।
धर्म विस्तारूनि रक्षिता । आणिक सर्वथा असेना ॥ ३८ ॥
पहातां या लोकांच्या ठायीं । तुज‍ऐसा सर्वज्ञ नाहीं ।
ऐसें विचारितां लोकीं तिंही । तुजसमान नाहीं सांगता ॥ ३९ ॥
जरी सत्यलोक पाहणें । जेथें चारी वेद षड्दर्शनें ।
इतिहास स्मृति पुराणें । मूर्तिमंतपणें उभीं असतीं ॥ ४० ॥
तेथें सनकादिकांचा प्रश्न । ब्रह्मयासी न सांगावे जाण ।
तुवां हंसरूपें येऊन । समाधान दीधलें ॥ ४१ ॥
ते ब्रह्मसभेचा ठायीं । तुज‍ऐसा वक्ता नाहीं ।
तो तूं भक्तानुग्रहें पाहीं । या लोकांच्या ठायीं मूर्तिमंत ब्रह्म ॥ ४२ ॥
तेणें तुवां सर्व कर्मधर्मसंस्था । करूनि दाविली तत्त्वतां ।
तो तूं निजधामा गेलिया आतां । स्वधर्मवक्ता मग कैंचा ॥ ४३ ॥
भक्तियुक्त स्वधर्मगती । सांगवया यथास्थिती ।
तुजवांचोनियां श्रीपती । आणिकासी शक्ति असेना ॥ ४४ ॥
तूं भक्तसाह्य जगज्जीवन । भक्तमदगजभंजन ।
यालागीं नांवें तुं `मधुसूदन' । ऐसें प्रार्थून बोलत ॥ ४५ ॥

तत्त्वं नः सर्वधर्मज्ञ धर्मस्त्वद्‍भक्तिलक्षणः ।
यथा यस्य विधीयेत तथा वर्णय मे प्रभो ॥ ७ ॥

तूं सर्वज्ञ ज्ञानमूर्ति । तरी मनुष्यांची कर्मगति ।
वर्णाश्रमांची धर्मस्थिती । यथानिगुतीं मज सांग ॥ ४६ ॥
वर्णबाह्याचें निजकर्म । तोही सांगावा विहित धर्म ।
उद्धवें प्रार्थिला पुरुषोत्तम । तेणें मेघश्याम तुष्टला ॥ ४७ ॥
सकळ जनांचा हितकर । उद्धवें प्रश्न केला सधर ।
तो ऐकोनि शुकयोगींद्र । आनंदनिर्भर तेणें प्रश्नें ॥ ४८ ॥
शुक्र म्हणे परीक्षितीसी । धन्य बुद्धी ते उद्धवासी ।
जेणें प्रार्थूनि हृषीकेशी । जाहला जगासी उपकारी ॥ ४९ ॥

श्रीशुक‍उवाच-
इत्थं स्वभृत्यमुख्येन पृष्टः स भगवान् हरिः ।
प्रीतः क्षेमाय मर्त्यानां धर्मानाह सनातनान् ॥ ८ ॥

शुक्र म्हणे गा परीक्षिती । सावधान होईं चित्तीं ।
धन्य उद्धवाची प्रश्नोक्ती । स्वधर्मे मुक्ती पुशिली ॥ ५० ॥
जो भृत्यांमाजीं पढियंता । अत्यंत आवडे कृष्णनाथा ।
त्या वेगळें श्रीअनंता । क्षणही सर्वथा करमेना ॥ ५१ ॥
ज्यापाशीं गा निजगुज । सदा सांगे गरुडध्वज ।
ज्यावेगळें आप्तकाज । अधोक्षज बोलेना ॥ ५२ ॥
ज्याच्या वचनासी विलंबु । क्षण न करीच रमावल्लभु ।
जो ब्रह्मादिकां दुर्लभु । तो जाहला सुलभु उद्धवा ॥ ५३ ॥
यालागीं `भृत्यमुख्यात' । आली उद्धवाचे हाता ।
तेणें प्रार्थूनियां भगवंता । `स्वकर्में मुक्तता' पुशिली ॥ ५४ ॥
हो कां ज्याचेनि प्रश्नधर्मे । जग उद्धरिलें यथानुक्रमें ।
ज्यालागीं गा पुरुषोत्तमें । मोक्ष स्वधर्मे प्रकटिजे ॥ ५५ ॥
स्वधर्म करितां स्वभावतां । निजमोक्ष लाभे आयिता ।
एवढ्या उपकाराची कथा । उद्धवें तत्त्वतां पुशिली ॥ ५३ ॥
ऐकोनि चातकांचे वचन । गर्जोनि वर्षे जेवीं घन ।
कां वत्सहुंकारें जाण । ये हुंबरेन धेनु जैशी ॥ ५७ ॥
तेवीं ऐकोनि उद्धवाच्या बोला । श्रीकृष्ण निजबोधें गर्जिन्नला ।
अतिस्वानंदें संतोषला । काय बोलिला गोविंदु ॥ ५८ ॥

श्रीभगवानुवाच-
धर्म एष तव प्रश्नो नैःश्रेयसकरो नृणाम् ।
वर्णाश्रमाचारवतां तमुद्धव निबोध मे ॥ ९ ॥

जेवीं कां पुत्र एकुलता । त्यासी कांहीं वंचीना माता ।
तेवीं उद्धव श्रीकृष्णनाथा । त्याचें वचन वृथा हों नेदी ॥ ५९ ॥
हरिखें म्हणे सारंगपाणी । धन्य धन्य उद्धवा तुझी वाणी ।
मोक्षमार्गींची निशाणी । हे जनालागोनी त्वां केली ॥ ६० ॥
तुझ्या प्रश्नाचें प्रश्नोत्तर । वर्णाश्रमी जे कोणी नर ।
त्यांसी स्वधर्मचि मोक्षकर । ऐक साचार सांगेन ॥ ६१ ॥
कल्पादिपासोनि स्वधर्मसंस्था । पुरातनयुगवर्ती कथा ।
तुज मी सांगेन तत्त्वतां । ऐक आतां उद्धवा ॥ ६२ ॥

आदौ कृतयुगे वर्णो नृणा हंस इति श्रृतः ।
कृतकृत्याः प्रजा जात्या तस्मात्कृतयुगं विदुः ॥ १० ॥

वेदः प्रणव एवाग्रे धर्मोऽहं वृषरूपधृक् ।
उपासते तपोनिष्ठा हंसं मां मुक्तकिल्बिषाः ॥ ११ ॥

पूर्वील कृतयुगींचें लक्षण । तैं नव्हते गा चारी वर्ण ।
बहुशाखा वेदपठण । कर्माचरण तैं नाहीं ॥ ६३ ॥
तैं सकळ मनुष्यांसी जाण । `सोहंहंसा' चें अखंड ध्यान ।
यालागीं `हंस' हा एकचि वर्ण । सर्वांसही जाण ते काळीं ॥ ६४ ॥
तैं `प्रणवमात्रें' वेदपठण । वृषरूपें मी आपण ।
धर्म चतुष्पाद संपूर्ण । अधर्माचें जाण नांवही नाहीं ॥ ६५ ॥
ते काळीं श्रेष्ठ सत्त्वगुण । यालागीं सत्यवादी जन ।
अवघे धर्मपरायण । कपट तैं जाण जन्मलें नाहीं ॥ ६६ ॥
परद्रव्य आणि परदारा । यांच्या अभिलाषाचा थारा ।
स्पर्शला नाहीं जिव्हारा । ते काळींच्या नरां धर्मिष्ठां ॥ ६७ ॥
ते काळींच्या जना धर्मिष्ठां । `सोहंहंसा' ची आत्मनिष्ठा ।
हेंचि भजन मज वरिष्ठा । `तपोनिष्ठा' तया नांव ॥ ६८ ॥
तैं स्वर्गा जावें हे नाहीं कथा । नेणती नरकाची वार्ता ।
अधर्माची अवस्था । स्वप्नीहीं चित्ता स्पर्शेना ॥ ६९ ॥
यापर प्रजा समस्त । स्वधर्मस्वभावें कृतकृत्य ।
यालागीं जाण निश्चित । त्यातें बोलिजेत `कृतयुग' ॥ ७० ॥

त्रेतामुखे महाभाग प्रणान्मे हृदयात्रयी ।
विद्या प्रादुरभुत्तस्या अहमासं त्रिवृन्मखः ॥ १२ ॥

उद्धवा या कलियुगाच्या ठायीं । तुझ्या भाग्याची परम नवायी ।
कृतयुगींच्या प्रजांपरीस पाहीं । तुज माझ्याठायीं विश्वास ॥ ७१ ॥
त्रेतायुगीं प्रकटलें कर्म । जो वैराज मी पुरूषोत्तम ।
त्या माझेनि निःश्वासें त्रयीधर्म । वेदसंभृम वाढला ॥ ७२ ॥
तेथ त्रैविद्या विविध भेद । नाना मंत्र नाना छंद ।
ऋग्वेदादि तिन्हीं वेद । प्रकटले प्रसिद्ध निजशाखीं ॥ ७३ ॥
त्या वेदांपासाव त्रिविध मख । त्रिमेखलायुक्त मीचि देख ।
जेथ होत आध्वर्यव हौत्रिक । कर्मविशेख जे ठायीं ॥ ७४ ॥
ऐसें मद्‌रूप यज्ञकर्म । तेथिल्या अधिकाराचें वर्म ।
दों श्लोकीं पुरुषोत्तम । वर्णाश्रम सांगत ॥ ७५ ॥

विप्रक्षत्रियविट्शूद्रा मुखबाहूरुपादजाः ।
वैराचात्पुरुषाज्जाता य आत्माचारलक्षणाः ॥ १३ ॥

वैराजपुरुषापासाव जाण । मुखीं उपजले `ब्राह्मण' ।
बाहूपासूनि `राजन्य' । ऊरु जन्मस्थान `वैश्यांचें' ॥ ७६ ॥
`शूद्र' चरणीं जन्मले जाण । यापरी जाहले चारी वर्ण ।
यांचें ऐक मुख्य लक्षण । स्वधर्माचरण सर्वांशीं ॥ ७७ ॥
चतुर्वर्णांची उत्पत्ती । वैराज पुरुषापासूनि या रीतीं ।
आतां आश्रमांची स्थिती । ऐक निश्चितीं सांगेन ॥ ७८ ॥

गृहाश्रमो जघनतो ब्रह्मचर्यं हृदो मम ।
वक्षःस्थानात् वने वासो न्यासः शीर्षणि संस्थित ॥ १४ ॥

`गृहास्थाश्रमासी' जघनस्थान । `ब्रह्मचर्य' माझ्या हृदयीं जाण ।
`वानप्रस्थासी' मी आपण । वाढवीं महिमान वक्षः स्थळीं ॥ ७९ ॥
चतुर्थाश्रम जो `संन्यास' । त्याचा माझे शिरीं रहिवास ।
एवं वर्णाश्रमविलास । तुज सावकाश सांगितला ॥ ८० ॥

वर्णानामाश्रमाणां च जन्मभूम्यनुसारिणीः ।
आसन्प्रकृतयो नॄणां नीचैर्नीचोत्तमोत्तमैः ॥ १५ ॥

जैसें जन्म जेसें स्थान । त्या वर्णाश्रमा तैसे गुण ।
उत्तमीं उत्तमत्व जाण । नीचीं नीचपण सहजेंचि ॥ ८१ ॥
`सत्त्वप्राधान्ये' ब्राह्मण । `सत्त्वरजें' क्षत्रिय जाण ।
`रजतमें' वैश्यवर्ण । शूद्र ते जाण `तमोनिष्ठ' ॥ ८२ ॥
तेचि ब्राह्मणादि चारी वर्ण । त्यांचें प्रकृतींचे लक्षण ।
वेगळें वेगळेंचि पैं जाण । स्वयें नारायण सांगत ॥ ८३ ॥

शमो दमस्तपः शौचं सन्तोषः क्षान्तिरार्जवम् ।
मद्‍भक्तिश्च दया सत्यं ब्रह्मप्रकृतयस्त्विमाः ॥ १६ ॥

उद्धवासी म्हणे श्रीकृष्ण । ब्राह्मणप्रकृति दशलक्षण ।
तुज मी सांगेन निरूपण । तें सावधान अवधारीं ॥ ८४ ॥
मनादि ज्ञानेंद्रियवृत्ती । बाह्य दृष्टीं परिचारस्थिती ।
ते आवरूनि विवेकयुक्तीं । आत्मप्रतीति धरावी ॥ ८५ ॥
तेचि वृत्तीचें धरणें ऐंसें । कृष्णसर्पाचें मुख धरणें जैसें ।
तो वेढे उकली जंव आपैसें । तव धारणासौरसें नेहटावा ॥ ८६ ॥
तेवीं वैराग्यप्रतापवशें । गुरुवचनाचेनि विश्वासें ।
अंतरवृत्तीतें ऐसें । जंव ये आत्मासमरसें निजात्मता ॥ ८७ ॥
मुख्य करूनि गुरुवचन । तदर्थी बुद्धि निमग्न ।
तत्प्रवण होय मन । `शम' तो जाण या नांव ॥ ८८ ॥
ब्राह्मणप्रकृतिमाजीं जाण । हें स्वाभाविक निजलक्षण ।
या नांव गा शमगुण । ऐक निरूपण दमाचें ॥ ८९ ॥
विषयप्रवृत्ति प्रचंड । कर्मेंद्रियांचें बळ बंड ।
विधीनें त्यांचें ठेंवूनि तोंड । सैरा वितंड विचरों नेदी ॥ ९० ॥
वेदविधीचेनि हातें । देहनिर्वाहापुरतें ।
खाणें जेवणें इंद्रियांतें । तो जाण येथें `दम' गुण ॥ ९१ ॥
तेथ शम तो जाण मुख्य राजा । दमादि इतर त्याच्या प्रजा ।
ते दोनी सांगितले वोजा । ऐक तिजा तपोनेमु ॥ ९२ ॥
शमें ज्ञानेंद्रियौपशमु । तेचि कर्मेंद्रियां मुख्य दमु ।
याहीवारी वेदोक्त कर्मु । तें ज्ञान परमु गौरवाचें ॥ ९३ ॥
शरीरशोषणा नांव तप । तें प्रारब्धभोगानुरूप ।
हृदयीं हरि चिंतणें सद्रूप । हें मुख्य तप तपांमाजीं ॥ ९४ ॥
जो वर्ततां स्वधर्मस्थितीं । हरितें विसंबेना निजवृत्ती ।
जो निजात्मनिश्चयो चित्तीं । अहोराती विवंचित ॥ ९५ ॥
जेवीं लोभिया वाहे धन । कां तरुणालागीं तरुणी जाण ।
तैसें निजत्मविवंचन । जयाचें मन सदा करी ॥ ९६ ॥
त्या नांव गा तपोनिष्ठ । हें तपांमाजी तप वरिष्ठ ।
ब्राह्मणपकृतीमाजीं श्रेष्ठ । `तप' तें उद्‍भट या नांव ॥ ९७ ॥
ऐक `शौचा' चा निचार । तो आहे द्विप्रकार ।
अंतरि ज्ञाननिर्धार । ब्राह्य आचार वेदोक्त ॥ ९८ ॥
बाह्य मळाचें क्षाळण । मृज्जलादि वेदविधान ।
आंतर मळाचें निर्दळण । आत्मज्ञान निजनिष्ठा ॥ ९९ ॥
शुद्ध शौचाचें निर्मळपण । मुख्यत्वें उद्धवा हेंचि जाण ।
आतां संतोषाचें लक्षण । ऐक संपूर्ण सांगेन ॥ १०० ॥
पुत्र जन्मल्या होय सुख । तो गेलिया सवेंचि दुःख ।
धन जोडलिया होय हरिख । सवेंचि शोक तन्नाशीं ॥ १ ॥
ज्या सुखाची होतां भेटी । निःशेष मावळे दुःखकोटी ।
या नांव `सत्यसुख' सृष्टी । इतर चावटी ते मिथ्या ॥ २ ॥
निरुपचार अंतरगती । मद्‍भावें जे सुखप्राप्ती ।
जाहलिया संपत्ती विपत्ती । जे संतोषप्राप्ती समसाम्यें ॥ ३ ॥
येचि पदीं पाठांतर । `तितिक्षा' म्हणती थोरथोर ।
ऐक त्याचेंही अर्थांतर । पदार्थविचार तो ऐसा ॥ ४ ॥
शीत-उष्ण-मृदु-कठीण । अंगीं आदळातांही जाण ।
ज्याचें डंडळीना मन । भावना पूर्ण मद्‍भावें ॥ ५ ॥
संतोषतितिक्षा-व्याख्यान । हें पांचव्या पदाचें लक्षण ।
उद्धवासी म्हणे श्रीकृष्ण । ऐक निरूपण शांतीचें ॥ ६ ॥
माझा निर्धारितां निजबोध । अंतरीं निमाले कामक्रोध ।
त्यांसी केलियाही अपराध । न मनीं विरुद्ध पुढिलांचें ॥ ७ ॥
परी तेथींची नवलपरी । अपकार्‍या होय उपकारी ।
विकार नाहीं ज्याचे अंतरीं । जाण ते खरी `निजशांति' ॥ ८ ॥
ऐशी सदा शांति संपुर्ण । तें ब्राह्मणाचें षष्ठ लक्षण ।
ऐक आर्जवाचें निरूपण । जीवींची खूण सांगेन ॥ ९ ॥
कुरूप जरी जाहली माता । तरी स्नेहासीं नाहीं कुरूपता ।
कां सुवर्णाचे नाग करितां । सोनें सर्वथा नव्हे सर्पु ॥ ११० ॥
तेवीं कुटिलांसी कुटिलता । करावी म्हणोनि शिकवितां ।
कुटिलत्व नुपजे चित्ता । जाण तत्त्वतां तें `आर्जव' ॥ ११ ॥
गायीसी गोड व्याघ्रासी कडू । हा गंगाजळी नाहीं पवाडु ।
तेवीं आर्जवाचा पडिपाडु । विषमांही गोडु समसाम्यें ॥ १२ ॥
या नांव जाण `आर्जव' । सातवें लक्षण अपूर्व ।
आतां निजभक्तीचा स्वभाव । देवाधिदेव सांगत ॥ १३ ॥
वन उद्यान गंगादि जीवन । यांसी पृथ्वीचि जेवीं अधिष्ठान ।
तेवीं सकळ लक्षणां जन्मस्थान । माझी `भक्ति' जाण उद्धवा ॥ १४ ॥
सकळ पिकांचिये प्राप्ती । आधारभूत जेवीं क्षिती ।
तेवीं सकळ लक्षणां उत्पत्ती । माझिये भक्तीमाझारीं ॥ १५ ॥
ऐक ते भक्तीचा इत्यर्थ । सांडोनियां विषयस्वार्थ ।
जीवींहूनि मजलागीं भावार्थ । तोचि निजभक्त पैं माझा ॥ १६ ॥
भक्त आणि करी धनार्जन । हेंचि भक्तिसी मुख्य विघ्न ।
धनलोभी तो अभक्त पूर्ण । सत्य जाण उद्धवा ॥ १७ ॥
माझा भाव नाहीं जिव्हारीं । आहाचवाहाच माझी भक्ति करी ।
तो आंधळ्या गरुडाचे परी । उडे परी निर्धारीं स्थान नेणे ॥ १८ ॥
माझा भावार्थ जेथ होये । तेथ मी जाती कुळ न पाहें ।
मी भावाचेनि लवलाहें । वश्य होयें निजभक्तां ॥ १९ ॥
जेथ भावार्थे माझी आवडी । तेथ अवश्य माझी पडे उडी ।
जेणें भावार्थाची उभविली गुढी । तो जाणे गोडी मद्‍भक्तीची ॥ १२० ॥
जें जें भेटे तोचि देवो । ऐसा भावार्थीं ज्याचा भावो ।
तो एक पढियंता मज पहा हो । त्याचेनि भावें जीवों आम्ही उद्धवा ॥ २१ ॥
तोचि माझा जीवप्राण । त्यासी मी सर्वस्वें करीं निंबलोण ।
मी सर्वदा त्याआधीन । जेवीं व्याली धेनु वत्सासी ॥ २२ ॥
एवं निःसीम भावार्थाची स्थिती । त्या नांव उद्धवा माझी `भक्ती' ।
यापरी भक्तीची व्युत्पत्ती । ऐक पां ख्याती दयेची ॥ २३ ॥
बाळक देखोनि संकटीं । जेवीं न सांवरत माय उठी ।
तेवीं दीन देखोनि दृष्टीं । ज्याचे पोटीं दया द्रवे ॥ २४ ॥
ऐशिया दयेच्या ठायीं जाण । आपुलें पारकें पुसे कोण ।
स्वजाति-विजातिलक्षण । पुसायाही पण धीर नाहीं ॥ २५ ॥
महापूरीं बुडतयातें । कृपाळू जाती न पुसे तेथें ।
उडी घालूनि वांचवी त्यातें । `दया' निश्चितें ती नांव ॥ २६ ॥
दीनाचिये दयेलागीं । जो रिघे जळत्या आगीं ।
त्याचे चरण मी वंदीं वेगीं । धन्य जगीं दयाळू ॥ २७ ॥
ऐशिये दयेचेनि गुणें । मज अनंतालागीं तेणें ।
विकत घेतलें जीवें प्राणें । कीं जाहलों पोसणें मी त्याचें ॥ २८ ॥
यालागीं दयाळुवाचे घरीं । मी सदा नाटिका काम करीं ।
जे दयावंताचे अवसरीं । तें माझे शिरीं सर्वदा ॥ २९ ॥
जो जाणे दिनांचा विचार । दीनदयाळू जो साचार ।
उद्धवा तो माझें निजभांडार । सुखाचें सुखसार तो माझें ॥ १३० ॥
या नांव गा `दया' जाण । तें हें नववें लक्षण ।
आतां सत्याची उणखूण । तुज मी संपूर्ण सांगेन ॥ ३१ ॥
सत्याचें सत्यत्व तें ऐसे । जागृतिस्वप्नसुषुप्तिवशें ।
ज्यासी असत्यता न स्पर्शे । निजभक्त ऐसें निडारिलें ॥ ३३ ॥
ऐसें सत्य परिपक्वल्या पोटीं । सत्य वाचा सत्य दृष्टी ।
निजसत्यत्वें सत्य सृष्टी । पडिली तटी असत्याची ॥ ३३ ॥
यावरी गा ` सत्यत्व ' जाण । त्या नांव दहावें लक्षण ।
हें ब्राह्मणाचें संपूर्ण । कर्माचरण स्वभावें ॥ ३४ ॥
ब्राह्मणप्रकृतीचे स्थितीं । या दशलक्षणांची उत्पत्ती ।
स्वाभाविक सहजगती । अकृत्रिम स्थिति उद्धवा ॥ ३५ ॥
येंहीं दश लक्षणीं संपूर्ण । वर्णवरिष्ठ वंद्य ब्राह्मण ।
आतां क्षात्रप्रकृतीचे गुण । ऐक निरूपण उद्धवा ॥ ३६ ॥

तेजो बलं धृतिः शौर्यं तितिक्षौदार्यमुद्यमः ।
स्थैर्यं ब्रह्मण्यतैश्वर्यं क्षत्रप्रकृतयस्त्विमाः ॥ १७ ॥

ब्राह्मणप्रकृति दश लक्षण । तुज म्यां सांगितली सुलक्षण ।
आतां क्षात्रवृत्तीचे दश गुण । ऐक संपूर्ण उद्धवा ॥ ३६ ॥
`तेज' म्हणजे प्रतापशक्ती । जैसा क्षितितळींचा गभस्ती ।
ज्याचिया प्रतापदीप्तीं । लोपले जाती महींद्र ॥ ३७ ॥
क्षात्रधर्मी प्रथम काज । तया नांव जाण `तेज' ।
आतां क्षात्रबळाची वोज । ऐक चोज सांगेन ॥ ३८ ॥
ज्याच्या शरीरबळाचें कोड । एकला लक्षावरी दे झड ।
जरी तुटला दुधड । तरी वैरियांचे तोंड विभांडी ॥ ३९ ॥
रिघतां रणामाझारीं । दुजयाचें साह्य न विचारी ।
जेवीं वनगजीं केसरी । तेवीं रिघोनि दळभारीं विभांडी वीर ॥ १४० ॥
आकाश दाटल्या निशाचरीं । भूमंडळ कोंदल्या असुरीं ।
ऐसे प्रबळ बळें आल्या वैरी । ज्याचे धृतीमाझारीं विस्मयो नुठी ॥ ४१ ॥
आकाश पडावया गडाडी । पृथ्वी उलथावया हडबडी ।
तरी ज्याचे धृतीची रोकडी । नव्हे वांकुडी रोमावळी ॥ ४२ ॥
वोडवलियाही कल्पांता । धाक रिघों नेणे ज्याच्या चित्ता ।
ऐसें निजधैर्य स्वभावतां । `धृति' तत्त्वतां ती नांव ॥ ४३ ॥
चौर्‍याशीं दंडायुधें धरूं जाणती । शस्त्रास्त्र-धारणाशक्ती ।
स्वधर्में आवश्यकें करिती । या नांव `धृति' क्षत्रियांची ॥ ४४ ॥
शूरांचें शौर्य तें कैसें । शत्रूंचें निःशेष नांवचि पुसे ।
वैरी कोणी कोठेंचि नसे । करणें ऐसें तें शौर्य ॥ ४५ ॥
धर्मयुद्धाची शौर्यवृत्ती । जेणें विजयश्री चढे हातीं ।
दुश्चित्त निःशस्त्री न हाणिती । पळतया न मारिती महाशूर ॥ ४६ ॥
संमुख आलिया रणांगणीं । मागें पावो न ठेवीं रणीं ।
एकला विभांडी वीरक्षोणी । हे स्वधर्मकरणी निजशौर्यें ॥ ४७ ॥
मृत्यूएवढा महावैरी । जो निःशेष नाहीं करी ।
त्याच्या शौर्याची थोरी । सुरासुरी वानिजे ॥ ४८ ॥
एवं निजशौर्यनिर्धारा । निर्वैर करणें धरा ।
हा चौथा गुण खरा । जाण क्षात्रद्वारा क्षत्रियांचा ॥ ४९ ॥
शस्त्रांचे घाय वाजतां माथां । कां सपिच्छ बाण खडतरतां ।
रणांगणीं न सरे मागुता । हे `सहिष्णुता' क्षत्रियाची ॥ १५० ॥
आलिया गजदळाचे थाट । महावीरांचे घडघडाट ।
तो यावा साहे सुभट । `सहिष्णुता' चोखट ती नांव ॥ ५१ ॥
समुद्रलहरींच्या संपाता । कुलाचल न सरे परता ।
तेवीं परसैन्याच्या आघाता । न सरे मागुता रणांगणीं ॥ ५२ ॥
तेथ यश‍अपयशांची व्यथा । हर्षशोकविषमता ।
बाधीना क्षत्रियांच्या चित्ता । सर्वसहिष्णुता या नांव ॥ ५३ ॥
या नांव ` तितिक्षा ' जाण । हें क्षत्रियांचें पांचवे लक्षण ।
ऐक औदार्याचा गुण । दातेपण क्षत्रियांचें ॥ ५४ ॥
क्षत्रियांचे प्रकृतीस जाण । द्रव्य तें तृणसमान ।
याचकांचें निवे मन । तंव देणें दान सर्वस्व ॥ ५५ ॥
देश काल सत्पात्र स्थान । तेथही देऊनि सन्मान ।
निर्विकल्पभावें गहन । देणें दान विध्युक्त ॥ ५६ ॥
चंद्र चकोरातें पाहीं । सदा देतां नुबगे कंहीं ।
तेवीं हा याचकाचे ठायीं । पराङ्‍मुखता नाहीं क्षत्रियासी ॥ ५७ ॥
ऐसें स्वाभाविक जें दान । हा क्षत्रियांचा प्रकृतिगुण ।
या नांव गा `उदारपण' । सहावें लक्षण क्षत्रियांचें ॥ ५८ ॥
परमार्थप्राप्तीउपायीं । स्वधर्मनिष्ठा क्षत्रियांठायीं ।
जो जो व्यवसावो करणें कांहीं । तो `उद्यम' पाहीं बोलिजे ॥ ५९ ॥
वेंचूनियां निजप्राण । गोब्राह्मणांचे संरक्षण ।
स्वधर्में प्रजापालन । प्रथ्वीरक्षण निरुपद्रव ॥ १६० ॥
या नांव गा `उद्यम' जाण । क्षत्रियांचे सातवें लक्षण ।
आतां स्वधर्मस्थैर्यगुण । तेहीं निरूपण अवधारीं ॥ ६१ ॥
गोब्राह्मणसंरक्षणता । स्वधर्मी प्रजापतिपाळता ।
ये ठायीं उबगु न ये चित्ता । या नांव `स्थिरता' क्षत्रियांची ॥ ६२ ॥
स्वधर्मीं जे स्थिरता । तें आठवें लक्षण तत्त्वतां ।
ब्राह्मणभक्तीची जे कथा । ऐक आतां सांगेन ॥ ६३ ॥
परमार्थप्राप्तीचें कारण । क्षत्रियासी मुख्यत्वें गुरु ब्राह्मण ।
त्या ब्राह्मणाचें ब्रह्मभावें भजन । सर्वस्वें जाण करावें ॥ ६४ ॥
ब्राह्मभावें ब्राह्मणभजन । विधियुक्त देवोनि सन्मान ।
अनुदिनीं ब्राह्मणपूजन । सद्‍भावें जाण जो करी ॥ ६५ ॥
जो मद्‍भावें ब्राह्मणपूजा । सन्मानें सुखी करी द्विजा ।
उद्धवा तो आत्मा माझा । तेणें मज अधोक्षजा पूजिलें ॥ ६६ ॥
क्षत्रिय सन्मानें द्विज पूजिती । तेणें त्यांसी ऐश्वर्यप्राप्ती ।
ब्राह्मण ब्राह्मणां द्वेषिती । तेणें ते पावती दरिद्रदुःख ॥ ६७ ॥
ऐसें करितां ब्राह्मणभजन । मी परब्रह्म होय त्या अधीन ।
त्याच्या ऐश्वर्याचें चिन्ह । दहावें लक्षण तें ऐक ॥ ६८ ॥
न करितां ब्राह्मणभजन । अंगीं ऐश्वर्य न ये जाण ।
मी जाहलों षडगुणैश्वर्यसंपन्न । सदा द्विजचरण हृदयीं दृढ वाहतां ॥ ६९ ॥
ब्राह्मणभजनमार्गें । ब्रह्मसुख पायां लागे ।
ब्रह्मसायुज्य घर रिघे । तरी भक्त नेघे द्विजभजनें ॥ १७० ॥
ब्राह्मणभजनें स्वभावतां । माझी सत्ता ये त्याच्या हाता ।
तेव्हां त्याची आज्ञा वंदिती माथां । जाण तत्त्वतां सुरासुर ॥ ७१ ॥
त्याचे आज्ञेभेण । पडों न शके अवर्षण ।
न्यायतां प्रजापालन । धर्मसंरक्षण त्याचेनी ॥ ७२ ॥
येणेंच स्वधर्में अतिचोख । भरत पुरूरवा जनकादिक ।
महाऐश्वर्य पावले देख । अलोकिक द्विजभजनें ॥ ७३ ॥
एवं क्षत्रियांचें दशलक्षण । तुज म्यां केलें निरूपण ।
यांत मुख्यत्वें ब्राह्मणभजन श्रेयस्कर सर्वांसी ॥ ७४ ॥
वैश्याचे प्रकृतीस जाण । स्वाभाविक पंचलक्षण ।
ऐक त्याचेंही निरूपण । आचरण यथार्थे ॥ ७५ ॥

आस्तिक्यं दाननिष्ठा च अदम्भो ब्रह्मसेवनम् ।
अतुष्टिरर्थोपचयैर्वैश्यप्रकृतयस्त्विमाः ॥ १८ ॥

वैश्याचे प्रकृतीसी जाण । अर्थतृष्णा अतिगहन ।
जाहलिया कोट्यानुकोटी धन । तृष्णा परिपूर्ण हों नेणे ॥ ७६ ॥
`आस्तिक्य' अर्थसंचयासी । द्वीपींहूनि द्वीपांतरासी ।
नाना वस्तु ने विश्वासेंसी । साधावया अर्थासी भावार्थी ॥ ७७ ॥
कां वेदशास्त्रीं अतिविश्वासी । हें मुख्यत्वें `आस्तिक्य' वैश्यासी ।
वेदें लिहिल्या स्वधर्मासी । नव्हे उदासी अणुमात्र ॥ ७८ ॥
वैश्याचें स्वधर्माचरण । नेमेंसीं द्यावें नित्यदान ।
प्राणान्त मांडल्या जाण । दानखंडण हों नेदी ॥ ७९ ॥
परलोकप्राप्तीचें कारण । `ब्राह्मणाची सेवा' जाण ।
ब्राह्मणआज्ञा परम प्रमाण । विशेष जाण गुरुसेवा ॥ १८० ॥
वेदशास्त्रार्थ प्रमाण । सद्‍गुरु परब्रह्म जाण ।
तद्‌रूपें देखावे ब्राह्मण । सेवेसी प्राण अर्पावा ॥ ८१ ॥
मी मान्य होईन अतिश्रेष्ठां । कां लौकिकीं जोडावी प्रतिष्ठा ।
ऐशी जे दांभिक निष्ठा । वैश्या वरिष्ठा स्पर्शेना ॥ ८२ ॥
सांडूनियां धूर्तपण । निर्लोप `निर्दंभ' जाण ।
विप्रसेवेसी वोपिती प्राण । हें मुख्य लक्षण वैश्याचें ॥ ८३ ॥
येणेंचि परमार्थप्राप्ती । सत्य जाण वैश्ययाती ।
हे स्वाभाविक गा प्रकृती । जाण निश्चितीं वैश्याची ॥ ८४ ॥
आतां शूद्राचिया प्रकृती । त्रिविध कर्मांची पैं प्राप्ती ।
तेही सांगेन मी तुजप्रती । ऐक निश्चितीं उद्धवा ॥ ८५ ॥

शुश्रूषणं द्विजगवां देवानां चाप्यमायया ।
तत्र लब्धेन संतोषः शुद्रप्रकृतयस्त्विमाः ॥ १९ ॥

स्वधर्म शूद्राचिये ज्ञाती । द्विजसेवा यथानिगुती ।
त्यांचेनि प्रसादें जीविकावृत्ती । निष्कपट स्थिति सेवेची ॥ ८६ ॥
करावें गृहस्थांचें गोरक्षण । चाराव्या जेथें तृणजीवन ।
श्वापदभय आलिया जाण । वेंचूनि प्राण रक्षाव्या ॥ ८७ ॥
गोरक्षणीं वेंचिल्या प्राण । त्यासी उत्तम गति जाहली जाण ।
ज्यासी गायींचा कळवळा गहन । त्यासी मी श्रीकृष्ण सदा साह्य ॥ ८८ ॥
द्विजसेवा गोरक्षण । दोनही वृत्ति न मिळतां जाण ।
तरी देवालयीं संमार्जन । जीविकार्थ जाण करावें ॥ ८९ ॥
निष्कपटभावें आपण । निर्मळ करावें हरिरंगण ।
तेथील प्राप्तीचेनि जाण । करावी पूर्ण जीविका ॥ १९० ॥
तेथ जे जे काळीं जे जे प्राप्ती । तेणें सुखें असावें निजवृत्तीं ।
हे स्वधर्मकर्मस्थिती । शूद्रप्रकृतिस्वभावें ॥ ९१ ॥
विप्रासी अग्निहोत्रादिक कर्म । शूद्र नमी द्विजोत्तम ।
तेथ दोंहींचा स्वधर्म । सहजें सम होतसे ॥ ९२ ॥
`गृहस्थाश्रमाचें' वर्तन । तिन्हीं आश्रमां आश्रयो आपण ।
अन्न वस्त्र देऊनि जाण । संरक्षण करावें ॥ ९३ ॥
`ब्रह्मचर्याश्रम' वर्तन । गुरुसेवा वेदाध्ययन ।
त्यासी द्यावन दान । अधिकार जाण असेना ॥ ९४ ॥
ब्रह्मचार्‍यासी जें जें योजिलें । तें पाहिजे गुरूसी समर्पिलें ।
गुरूसी वंचूनि दान दिधलें । ते तेणें केले अधर्म ॥ ९५ ॥
`वानप्रस्थाश्रमी' जाण । मुख्यत्वें तप प्रधान ।
करावें अग्निशुश्रूषण । वेदोक्तलक्षण प्रकारें ॥ ९६ ॥
संन्यासी ब्रह्मचारी दीन । समयीं आश्रमा आल्या जाण ।
यथानुशक्त्या द्यावें अन्न । हें आश्रमरक्षण वानप्रस्था ॥ ९७ ॥
`संन्याशासी' अहिंसा प्रधान । ज्ञानपरिपाकें शांति संपूर्ण ।
अनोळखीं भिक्षाटण । हा मुख्य धर्म जाण चतुर्थाश्रमीं ॥ ९८ ॥
वर्णाश्रमांहूनि बाह्य जाण । केवळ अंत्यजादि जे जन ।
त्यांचे प्रकृतीचें जें लक्षण । स्वयें नारायण सांगत ॥ ९९ ॥

अशौचमनृतं स्तेयं नास्तिक्यं शुष्कविग्रहः ।
कामः क्रोधश्च तर्षश्च स्वभावोऽन्तवसायिनाम् ॥ २० ॥

ये श्लोकींचे अष्ट गुण । त्यागावया न मनी ज्याचें मन ।
तोही अंत्यजासमान । हें प्रकृतिलक्षण अतिनिंद्य ॥ २०० ॥
ज्यासी स्नानसंध्या शौचाचार । स्वकर्म नावडे साचार ।
अंतरीं विकल्प अपार । जैसा विखार काळिया ॥ १ ॥
`कनकफळ' हें नाम गोमटें । आंत माजिरें बाहेर कांटे ।
तैसें सबाह्य वोखटें । `अशौच' मोठें त्या नांव ॥ २ ॥
शरीरीं श्वेत कुष्ठ निर्नासिक । तोंडाळ वोढाळ पतिनिंदक ।
ते स्त्रियेच्या ऐसें देख । अशौचक सबाह्य ॥ ३ ॥
यापरी गा `अशौचता' । ज्याचे अंगीं स्वभावतां ।
तो जाण पां तत्त्वतां । गुण प्रथमता अंत्यजाचा ॥ ४ ॥
`असत्यता' जे प्रकृतीपाशीं । अखंड बैसे अहर्निशीं ।
मातापितादि गुरूंसी । झकवणें त्यांसी मिथ्यात्वें ॥ ५ ॥
जेवीं कां शिमग्याच्या सणीं । `रामकृष्ण' न म्हणे कोणीं ।
उपस्थनामें गर्जे वाणी । संतोषोनी स्वानंदें ॥ ६ ॥
तेवीं जागृति-स्वप्न-सुषुप्तीं । `असत्य' आवडे ज्याच्या चित्तीं ।
तो जाण पां निश्चितीं । अंत्यजप्रकृति स्वभावें ॥ ७ ॥
पडिलिया दृष्टी बुडीं । मायबापांचें ठेवणें काढी ।
नाना विश्वासपरवडी । बुडवी गांठोडी गुरूची ॥ ८ ॥
सधन सांपडल्या हाता । नाना युक्तीं अतिक्षुद्रता ।
नातरी बलात्कारें तत्त्वता । घ्यावें सर्वथा सर्वस्व ॥ ९ ॥
यापरी गा अधर्मतां । परद्रव्य यावया हाता ।
आसक्ति ज्याचिया चित्ता । जाण तत्त्वतां ते `चोरी' ॥ २१० ॥
स्वधर्मकर्मी स्वभावतां । विश्वास नाहीं ज्याच्या चित्ता ।
वेदशास्त्रपुराणार्थ । मिथ्या सर्वथा जो मानी ॥ ११ ॥
उद्धवा जाण तत्त्वतां । या नांव गा `नास्तिकता' ।
आस्तिक्यभावो स्वभावतां । अनुमात्रतां जेथ नाहीं ॥ १२ ॥
गांठीं असतां लक्षकोडी । सदा नास्तिकता ज्याचे तोंडीं ।
घरींच्यासी आपदा लावी गाढी । ते प्रकृति रोकडी अंत्यजाची ॥ १३ ॥
कार्येवीण कोरडी कळी । संबंधेंवीण वृथा सळी ।
अखंड करी दांतकसाळी । ते अंत्यजाची बळी निजवृत्ती ॥ १४ ॥
ज्यासी सदा विरोध पोटीं । वरीवरी गोड मैंद गोठी ।
भीतरीं द्वेषाचा भडका उठी । जो क्रूरदृष्टि सर्वदा ॥ १५ ॥
जन्मवरी केल्या उपकारकोटी । त्यासी एकाचि उत्तरासाठीं ।
अपकारु करावया पोटीं । छिद्रदृष्टी सदा ठेवी ॥ १६ ॥
उपकार्‍या अपकारस्थिती । अंत्यजही न करी प्राणांतीं ।
ऐशिया विरोधातें जे वाहती । `शुष्कविग्रहगती' त्या नांव ॥ १७ ॥
जो सुहृदांमाजीं पाडी वैर । अपायीं घाली थोर थोर ।
अशौच नास्तिक्य घोर । जाणावा नर `अतिविग्रही' ॥ १८ ॥
स्वार्थेंवीण परकार्य नाशी । `शुष्कविग्रही' म्हणिपे त्यासी ।
उद्धवा ऐशी प्रकृति ज्यासी । अंत्यजही त्यासी पैं भीती ॥ १९ ॥
ऐक कामाची कथा । कनक आणि कांता ।
येविषयीं अतिलोभता । उपरमु चित्ता असेना ॥ २२० ॥
स्त्रीकामाचेनि नांवें । लिंगमात्रचि असावें ।
मग सेव्यासेव्य भावें । विचारूं जीवें स्मरेना ॥ २१ ॥
तैसाचि जाण द्रव्यार्था । भलतैसें यावें हाता ।
न विचारी विहिता अविहिता । अतिकामता अर्थार्थीं ॥ २२ ॥
अविहित कामस्थिती । हा स्वभाव ज्याचे वृत्ती ।
ते अंत्यजादि प्रकृती । जाण निश्चितीं उद्धवा ॥ २३ ॥
पाहे पां कामिकांच्या पोटीं । सदा क्रोधाची आगटी ।
काम‍अप्राप्ती ऐकतां गोष्ठी । भडका उठी प्रळयान्त ॥ २४ ॥
ज्याचिये शरीरस्थिती । उसंतु नाही क्रोधाहातीं ।
सदा धुपधुपीत वृत्ती । ते जाण प्रकृती अतिनीच ॥ २५ ॥
प्राप्तभोगें तृष्णा न बाणे । ऐकिल्याही भोगाकारणें ।
अखंड मनाचें बैसे धरणें । ते प्रकृति जाणे अतिनीच ॥ २६ ॥
म्यां सांगितले जे आठही गुण । हे ज्याचे प्रकृतीस लक्षण ।
तो हो कां भलता वर्ण । परी अंत्यजपण त्यामाजीं ॥ २७ ॥
अवगुण सांगितले समस्त । एक एक नरकदानीं विख्यात ।
मा आठही मिळाले जेथ । उगंड तेथ मग कैंचा ॥ २८ ॥
त्यगावया निजस्थिती । या आठ अवगुणांची व्युत्पत्ती ।
म्यां सांगितली तुजप्रती । जाण निश्चितीं उद्धवा ॥ २९ ॥
या गुणांतें अंगीकारिती । ते नरकगामी गा निश्चितीं ।
या गुणांतें जे त्यागिती । ते पावती पद माझें ॥ २३० ॥
जेणें माझ्या पदाची प्राप्ती । सर्वां वर्णां उत्तम गती ।
ऐशिया गुणांची व्युत्पत्ती । सांगेन तुजप्रती उद्धवा ॥ ३१ ॥
सकल लक्षणांचें निजसार । जें गुह्यगुणांचें भांडार ।
जेणें पाविजे संसारपार । ऐक साचार उद्धवा ॥ ३२ ॥
जो सर्व वर्णांचा सहज धर्म । जेणें पाविजे परब्रह्म ।
जे नाशिती चित्तभ्रम । ते गुण उत्तम अवधारीं ॥ ३३ ॥

अहिंसा सत्यमस्तेयं अकामक्रोधलोभता ।
भूतप्रियहितेहा च धर्मोऽयं सार्ववर्णिकः ॥ २१ ॥

हो कां उपायें जेणें तेणें । पुढिलासी जें सुख देणें ।
तें उपतिष्ठे मजकारणें । तो गुण म्यां श्रीकृष्णें वंदिजे ॥ ३४ ॥
तैसेंच परपीडा असुख । पुढिलांसी न देणें दुःख ।
तेणेंही मज होय सुख । जाण निष्टंक उद्धवा ॥ ३५ ॥
दुःख नेदूनि सुख देणें । या नांव `अहिंसा' म्हणणें ।
हा पहिला गुण जाणणें । ऐक लक्षणें सत्याचीं ॥ ३६ ॥
सत्य तें जाण पां ऐसें । ज्याचें मन वाचा असत्यदोषें ।
जागृतिस्वप्नसुषुप्तिवशें । स्पर्शलें नसे अणुमात्र ॥ ३७ ॥
निंदा आणि नरस्तवन । कदा मिथ्या न बोले वचन ।
वाचा अनसुट धरणें जाण । `सत्य' संपूर्ण या नांव ॥ ३८ ॥
हो कां अधर्माचिये जोडी । कोडी धरोनियां कवडी ।
जो रिघों नेदी दृष्टीबुडीं । फुटकी कवडी स्पर्शेना ॥ ३९ ॥
तेथेंही चोरी करणें । कां दृष्टी चुकवूनि वस्तु घेणें ।
अथवा न पुसतां नेणें । हें जीवेंप्राणें न संभवे ॥ २४० ॥
अन्यायोपार्जित धन । स्वप्नींही नातळे मन ।
हें `अचौर्याचें' लक्षण । तिसरा गुण उद्धवा ॥ ४१ ॥
स्वधर्में धन यावें हाता । हेहि नसे धनकामता ।
कामिनीकामाची नेणे वार्ता । परस्त्री ते माता नेमस्त ॥ ४२ ॥
हो कां स्वदाराभिगमन । तेथेंही आसक्त नसे मन ।
आश्रमधर्मार्थ जाण । प्रतिपालन स्त्रियेचें ॥ ४३ ॥
या नांव गा `अकामता' । उद्धवा जाण तत्त्वतां ।
हे चौथी लक्षणता । ऐक आतां अक्रोधु ॥ ४४ ॥
जेथ कामाचा आदरु नाहीं । तेथ क्रोधाचें न चले कांहीं ।
जेवीं आकाशाचे ठायीं । न रुपती पाहीं निजशस्त्रें ॥ ४५ ॥
जरी बीज जाहलें गोमटें । तरी भूमीविण अंकुर न फुटे ।
तैसें कामावांचूनि कोठें । क्रोध उद्भट न वाढे ॥ ४६ ॥
एवं कामाची जे बोळवण । तेचि क्रोधाचीही जाण ।
जैसें गरोदरीचें मरण । करी निर्दळपण गर्भाचें ॥ ४७ ॥
शिर तुटलिया पाठीं । हस्तपादादि क्रिया नुठी ।
काम निमालियापाठीं । निमाली गोष्टी क्रोधाची ॥ ४८ ॥
जेथ काम क्रोध नाहीं । तेथ लोभ उठी कोणे ठायीं ।
तळवटीं नसतां भुयी । वृक्ष कंहीं वाढेना ॥ ४९ ॥
शीस बोडिलें सकेशीं । तेथ राहूं न शके ऊ जैसी ।
तेवीं गेलिया कामक्रोधांसी । वस्ती लोभासी असेना ॥ २५० ॥
जेवीं कां भ्रताराचें मरण । घेऊनि जाय अहेवपण ।
तेवीं कामक्रोधेंवीण । लोभलक्षण असेना ॥ ५१ ॥
या नांव `निर्लोभता' । सत्य जाण सर्वथा ।
क्रोधलोभांतें वाढविता । जाण तत्त्वतां कामचि ॥ ५२ ॥
जेथ कामाचें अपूर्ण काज । तेथ क्रोधाचें खवळे तेज ।
जेव्हां कामाचें पूर्ण निज । तेव्हां नाचे भोज लोभाचें ॥ ५३ ॥
जेवीं दीपाची दीपकळा । ते सवें वागवी तेजकाजळां ।
तेवीं क्रोधलोभांचा सोहळा । कामाजवळा संतत ॥ ५४ ॥
जेवीं कां शारियाचें शीत । घामज्वरासमवेत ।
तेवीं क्रोधलोभयुक्त । जाण निश्चित कामचि ॥ ५५ ॥
जेथ कामाचा नाहीं पांगु । तेचि क्रोधलोभांचा त्यागु ।
हा समूळ उपावो चांगु । स्वयें श्रीरंगु बोलिला ॥ ५६ ॥
एवं कामत्यागें सर्वथा । त्यागु पावे क्रोधलोभता ।
भूतांसी प्रियत्वें जे हितता । ऐक तत्त्वतां सांगेन ॥ ५७ ॥
जैशी शक्ति आपणासी । तैसें प्रिय करावें भूतांसी ।
अगत्य विचंबु ज्याचा ज्यासी । तें तें त्यासी अर्पावें ॥ ५८ ॥
अन्न वस्त्रदान मान । पोटींच्या कळवळ्यानें जाण ।
करावें भूतीं प्रीयाचरण । हा स्वधर्म जाण सर्वांचा ॥ ५९ ॥
ऐसें प्रिय करावें भूतां । जें परिपाकीं ये त्याच्या हिता ।
जेणें प्रियें उपजे बाधकता । तें सर्वथा न करावें ॥ ६१ ॥
जो भूतप्रिय हितकारी । ऐसा जो पुरुष संसारीं ।
मी भगवंत त्याच्या घरीं । सर्व हित करीं सर्वदा ॥ ६२ ॥
त्याच्या अशुभांची होळी । भूतहितप्रियमेळीं ।
मी स्वयें करीं वनमाळी । तेचि काळीं तत्त्वतां ॥ ६३ ॥
जो सद्‍भावें सत्य साचार । भूतांसी हितत्वें प्रियकर ।
त्यासी मी भूतात्मा श्रीधर । करीं संसार सुखरुप ॥ ६४ ॥
अहिंसादि सप्तलक्षण । हा सर्वांचा स्वधर्म जाण ।
सर्वाश्रम सर्व वर्ण । त्यांसी मुख्यत्वें जाण हा धर्म ॥ ६५ ॥
चतुर्वर्णस्वभावप्रकृती । वर्णबाह्यांची लक्षणस्थिती ।
सर्व वर्णांची स्वधर्मगती । ते म्यां तुजप्रती सांगितली ॥ ६६ ॥
यावरी आश्रमस्वधर्मता । तुज मी सांगेन आतां ।
उद्धवा ऐक गा तत्त्वतां । प्रथमतां ब्रह्मचर्य ॥ ६७ ॥
ब्रह्मचर्य द्विविध जाण । एकाचें `नैष्ठिक्य' संपूर्ण ।
एक तो `उपकुर्वाण' । ऐक लक्षण दोहींचें ॥ ६८ ॥
व्रतबंध वेदाध्ययन जाहल्यापाठीं । जो परमार्थीं ठेवूनि दृष्टी ।
गृहस्थाश्रमाची न करी गोठी । `नैष्टिक्य' परिपाठी त्या नांव ॥ ६९ ॥
वेदशास्त्र संपूर्ण पठन । गुरुदक्षिणा व्रतविसर्जन ।
करूनि करी पाणिग्रहण । `उपकुर्वाण' या नांव ॥ २७० ॥

द्वितीयं प्राप्यानुपूर्व्याज्जन्मोपनयनं द्विजः ।
वसन्गुरुकुले दान्तो ब्रह्माधीयीत चाहुतः ॥ २२ ॥

मेखलाऽजिनदण्डाक्ष ब्रह्मसूत्र कमण्डलून् ।
जटिलोऽधौतदद्वासोऽरक्तपीठः कुशान् द्‍धत् ॥ २३ ॥

स्नानभोजनहोमेषु जपोच्चारे च वाग्यतः ।
न च्छिंद्यान्नखरोमाणि कक्षोपस्थगतान्यपि ॥ २४ ॥

गर्भाधान पुंसवन । जातकर्म अन्नप्राशन ।
हीं समस्त कर्में पूर्वीं जाण । केलीं संपूर्ण चौलान्त ॥ ७१ ॥
याउपरी उपनयन । गुरुद्वारा गायत्रीग्रहण ।
सावित्रजन्म हें संपूर्ण । `व्रतबंध' जाण या नांव ॥ ७२ ॥
एवं गायत्रीमंत्रें जाण । द्विजन्मे होती तीनी वर्ण ।
हा ब्रह्मचर्याश्रम संपूर्ण । व्रतधारण वेदार्थ ॥ ७३ ॥
तेथ वेदाध्ययन निर्धारीं । गुरुगृहीं वसे ब्रह्मचारी ।
त्याच्या व्रतनेमाची कुसरी । ऐक ते परी सांगेन ॥ ७४ ॥
मुंजी जानवें कृष्णाजिन । पळसाचें दंडग्रहण ।
कमंडलु वागवावा जाण । जळाचरण करावया ॥ ७५ ॥
न करावें मस्तकवपन । न करावें तैलाभ्यंगस्नान ।
न करावें दंतधावन । केशविंचरण न करावें ॥ ७६ ॥
न करावें नखनिकृंतन । न करावें रोमच्छेदन ।
बाहुमूलादिक जे जाण । गुह्य स्थान अतिव्याप्त ॥ ७७ ॥
रजकक्षाळित वस्त्रें जाण । त्याचें न करावें परिधन ।
प्रवाहीं करावें स्नान । प्रातर्मध्यान्ह दोंही काळीं ॥ ७८ ॥
आसनीं श्वेत पीठासन । श्वेत वस्त्रांचें धारण ।
रुद्राक्ष अथवा पद्मक्ष जाण । मालाग्रहण जपार्थ ॥ ७९ ॥
कुशादि दर्भ पवित्र । तिहीं युक्त असावे कर ।
ऐक मौनाचा विचार । तुज मी साचार सांगेन ॥ २८० ॥
मळमूत्र कां करितां स्नान । जप होम आणि भोजन ।
उभय संध्याकाळीं जाण । निश्चित मौन धरावें ॥ ८१ ॥
नाहीं अभ्यंग केशविंचरण । तेणें जटा वळल्या आपण ।
हें ब्रह्मचारियासी जाण । व्रतधारण नेमस्त ॥ ८२ ॥
इतुकेनि व्रतेंसीं जाण । सदा गुरुसेवेसी सावधान ।
गुरु कृपेनें सांगे अध्ययन । तेव्हां वेदपठन करावें ॥ ८३ ॥
मज पढों सांगावें आतां । हा आग्रह न करावा गुरुनाथा ।
त्याची आज्ञा वंदूनि माथां । निष्कपटता गुरुसेवा ॥ ८४ ॥
अध्ययन सांगेना लवलाह्या । तरी सांडूनि कुलाचार्या ।
पढों गेलिया आणिका ठाया । गुरु त्यागिलिया महादोष ॥ ८५ ॥
सेवा करावी अहर्निशीं । जेणें कृपा उपजे स्वामीसी ।
ते कृपेस्तव अध्ययनासी । अहर्निशीं सांगेल ॥ ८६ ॥
ठेवूनि गुरुचरणीं भावार्था । पढावें गा वेदशास्त्रार्था ।
आकळावें वेदतत्त्वार्था । परमार्थतां निजबुद्धी ॥ ८७ ॥

रेतो नावकिरेज्जातु ब्रह्मव्रतधरः स्वयम् ।
अवकीर्णेऽवगाह्याप्सु यतासुस्त्रिपदीं जपेत् ॥ २५ ॥

या रीतीं ब्रह्मचारीं देख । वीर्यत्याग बुद्धिपूर्वक ।
करूं नये आवश्यक । व्रतविशेष ब्रह्मचर्य ॥ ८८ ॥
स्वप्नीं जाहल्या वीर्यपतन । शास्त्रोक्तविधीं करावें स्नान ।
मग प्रायश्चित्तार्थ जाण । गायत्रीस्मरण करावें ॥ ८९ ॥
ब्रह्मचारी वानप्रस्थ संन्यासी । प्रयत्‍नें वीर्यत्यागु नाहीं त्यांसी ।
जो करी तो अतिदोषी । आश्रमधर्मासी बुडविलें ॥ २९० ॥
स्वप्नीं जाहलिया वीर्यपतन । करावें मृत्तिका सचैल स्नान ।
मग प्रायश्चित्तार्थ जाण । विहिताचरण जप किजे ॥ ९१ ॥

अग्न्यर्काचार्यगोविप्रगुरुवृद्धसुरान् शुचिः ।
समाहित उपासीत सन्ध्ये च यतवाग्जपन् ॥ २६ ॥

गायत्रीदात्या आचार्यपण । माता पिता तें गुरुस्थान ।
अग्निसूर्यादि सुरगण । गो ब्राह्मण आणि ज्येष्ठ ॥ ९२ ॥
यांचें करावया उपासना । बाह्य शुचि अंतरीं समाधान ।
गुरुचरणीं अनन्य शरण । आज्ञापालन पितरांचें ॥ ९३ ॥
अग्नीचे ठायीं हवन । इंद्रादि देवांचें स्तवन ।
ब्राह्मण तें पूज्यस्थान । अर्घ्यदान सूर्यासी ॥ ९४ ॥
ज्येंष्ठांसी साष्टांग नमन । गायीसी अंगकुरवाळण ।
सायंप्रातःसंध्येसी मौन । मध्यान्हीं जाण मौन नाहीं ॥ ९५ ॥
सद्‍गुरूचा समर्थवादु । सर्वां वरिष्ठ सर्ववंद्यु ।
ज्याचा प्रताप प्रसिद्धु । स्वयें गोविंदु सांगत ॥ ९६ ॥

आचार्यं मां विजानीयान्नावमन्येत कर्हिचित् ।
न मर्त्यबुद्ध्यासूयेत सर्वदेवमयो गुरुः ॥ २७ ॥

जो अंतर्यामी ईश्वरु । जो विश्वात्मा विश्वंभरु ।
जो अनंत अपरंपारु । तो मी श्रीगुरु शिष्याचा ॥ ९७ ॥
गुरुनामाची जे मातु । तो मी साचार भगवंतु ।
देखोनि भजनभावार्थु । पुरवीं मनोरथु शिष्याचा ॥ ९८ ॥
ज्या सद्‍गुरूच्या अंगुष्ठीं । ब्रह्मादि देवांचिया कोटी ।
ज्याच्या नांवाची गोठी । वंद्य वैकुंठीं कैलासीं ॥ ९९ ॥
ज्याचें नांव ऐकतां कानीं । यम काळ कांपती दोनी ।
ब्रह्मा विष्णु रुद्र तिन्ही । हात जोडुनी तिष्ठती ॥ ३०० ॥
सकळ वेदांचें निजसार । तें सद्‍गुरुस्वरूप साचार ।
ऐसा शिष्यासी निर्धार । निरंतर असावा ॥ १ ॥
त्यासी मनुष्यबुद्धीं आपण । कदा न करावें हेळण ।
गुरुनिंदा बोलतां जाण । आली नागवण सर्वार्थीं ॥ २ ॥
सद्‍गुरुनिंदेचा एकांतु । करूं आला परम आप्तु ।
तो त्यागावा जेवीं पतितु । हा नव्हे अर्थु तैं पळावें ॥ ३ ॥
सद्‍गुरुनिंदेची वाणी । ऐकतां बोटें द्यावीं कानीं ।
सद्‍गुरूसी भावें स्मरोनी । तें स्थानही त्याजोनी पळावें ॥ ४ ॥
त्या सद्‍गुरुनिंदेची स्वयें मातु । करिता बुडाला निजस्वार्थु ।
धुळीस मिळाला परमार्थु । आला अपघातु अंगासी ॥ ५ ॥
ऐशिया गुरूच्या ठायीं जाण । पत्र पुष्प अन्न धन ।
शिष्यें करूं नये वंचन । तें स्वयें श्रीकृष्ण सांगत ॥ ६ ॥

सायं प्रातरुपानीय भैक्ष्यं तस्मै निवेदयेत् ।
यच्चान्यदप्यनुज्ञायमुपयुञ्जीत संयतः ॥ २८ ॥

अन्नधनपुष्पी फळीं । सायंप्रातर्मध्यान्हकाळीं ।
भिक्षा मिळे ते गुरूजवळी । अर्पूनि कृतांजळी रहावें ॥ ७ ॥
तेथ गुरुआज्ञा जाहल्याही जाण । उदरापुरतें घ्यावें अन्न ।
अन्नावेगळें पदार्थभरण । घेवों न ये जाण ब्रह्मचार्‍या ॥ ८ ॥
सायं प्रातः काळीं जाण । ब्रह्मचार्‍या विहित भोजन ।
गुरुआज्ञा जें दिधलें अन्न । तेणें प्राणतर्पण करावें ॥ ९ ॥
तेथ न म्हणावें धडगोड । न करावें रसनाकोड ।
न वाढवावा विषय वाड । देहनिर्वाहीं चाड शिष्यासी ॥ ३१० ॥
भोजनीं कांहीं ज मागावें जाण । यालागीं दृढ धरावें मौन ।
अधिक खादलिया अन्न । तें प्रतिबंधन गुरुसेवे ॥ ११ ॥
आहारीं अधिक घेतलिया अन्न । निद्रा आलस्य दाटी गहन ।
अत्यंत अल्प जें भोजन । तेणें विकळचळण देहाचें ॥ १२ ॥
गुरुसेवेलागीं जाण । वृत्ती राखावी सावधान ।
यालागीं शिष्यासी भोजन । युक्ताहारपण सर्वदा ॥ १३ ॥
गुरुसेवेलागीं जाण । शरीर राखावें सावधान ।
तें गुरुसेवेचें लक्षण । स्वयें जनार्दन सांगत ॥ १४ ॥

शुश्रूषमाण आचार्यं सदोपासीत नीचवत् ।
यानशय्यासनस्थानैर्नातिदूरे कृताञ्जलिः ॥ २९ ॥

सर्वदा अतिसादर । न पडतांही अंतर ।
गुरुसेवेसी निरंतर । अतितत्पर उल्हासें ॥ १५ ॥
गुरु यानारूढ असतां । पुढें चालावें साटोपतां ।
पाठीसी यावें चरणीं चालतां । उपचारतासमवेत ॥ १६ ॥
समयोचित जाणोन । द्यावें तांबुल जीवन ।
करावें चरणसंवाहन । घालावें आसन बैसती तेथें ॥ १७ ॥
सद्‍गुरु बैसल्या आसनीं । शिष्यें न बसावें नेहटूनी ।
दूरी नवजावें तेथूनी । नयनोन्मीलनीं रहावें ॥ १८ ॥
अंजळीसंपुट जोडुनी । संमुख राहावें सावधानीं ।
गुरूची संज्ञा ज्यालागूनी । तें अविलंबनीं करावें ॥ १९ ॥
गुरु शेजेवरी निजले असतां । जवळी नसावें तत्त्वतां ।
जेथूनि ऐकूं ये वचनार्था । तेथें निशीं अवस्था क्रमावी ॥ ३२० ॥
मी एक सेवेनें संपन्न । ऐसा धरिलिया अभिमान ।
केले सेवेसी आंचरण । सर्वेंचि जाण होईल ॥ २१ ॥
सेवकांमाजीं मी एक । केवळ रंकाचाही रंक ।
ऐसा भावो निष्टंक । सेवेसी देख धरावा ॥ २२ ॥
तैसेंचि नीच काम करितां । लाज न धरावी सर्वथा ।
उबग न मानूनी चित्ता । उल्हासता गुरुभजनीं ॥ २३ ॥

एवंवृत्तो गुरुकुले वसेद्‍भोगविवर्जितः ।
विद्या सामाप्यते यावद्‌बिभ्रद्‌व्रतमखण्डितम् ॥ ३० ॥

सांडोनि सकळ भोगांतें । गुरुकुळीं राहोनि तेथें ।
गुरुसेवेचेनि व्रतें । प्रिय सर्वांतें तो जाहला ॥ २४ ॥
एवं गुरुसेवायुक्त । धरोनियां अखंड व्रत ।
पावला वेदशास्त्र । पढणें समाप्त पैं जाहलें ॥ २५ ॥
एवं विद्या जाहलिया समाप्त । उपकुर्वाण नैष्ठिक व्रत ।
स्वयें सांगावया अनंत । पुढिल श्लोकार्थ सांगतु ॥ २६ ॥

यद्यसौ छन्दसां लोकमारोक्ष्यन् ब्रह्मविष्टपम् ।
गुरवे विन्यसद्देहं स्वाध्यायार्थं बृहद्‌व्रतः ॥ ३१ ॥

जरी ब्रह्मचारी व्रतस्थ । येणेंचि आश्रमें निश्चित ।
सत्यलोक वैकुंठपर्थंत । वांछी वेदोक्त मत्प्राप्ती ॥ २७ ॥
तेणें यावज्जन्म आपण । दृढ करावें गुरुभजन ।
निजदेहाचेंही जाण । करी समर्पण गुरुचरणीं ॥ २८ ॥
सद्‍गुरुभजनाची परवडी । नित्य नूतन आवडी ।
निजात्मभावें चोखडी । लागली गोडी गुरुचरणीं ॥ २९ ॥
पूर्वील व्रतें धरी । तेंचि व्रत दृढ करी ।
होय नैष्ठिक ब्रह्मचारी । गुरुभजनावरी निर्धारु ॥ ३३० ॥
न मनी सन्मानाचें कोड । न म्हणे विषय गोड ।
न धरी संसाराची चाड । व्रतीं दृढ व्रतस्थ ॥ ३१ ॥
ऐसा थोर व्रतें व्रतधर । तैसाचि गुरुभजनीं सादर ।
करी सद्‍गुरूशीं विचार । वेदांतसार स्वाध्यायें ॥ ३२ ॥
`स्व' म्हणिजे आत्मा जाण । ते ठायीं नित्य अनुसंधान ।
तो `स्वाध्याय' म्हणती सज्ञान । ज्ञानविचक्षण निजद्रष्टे ॥ ३३ ॥
ऐशिया साधकासी जाण । सर्वत्र ब्रह्मभावन ।
हेंचि स्वमुखें मधुसूदन । स्वयें आपण सांगता ॥ ३४ ॥

अग्नौ गुरावात्मनि च सर्वभूतेषु मां परम् ।
अपृथग्धीरुपासीत ब्रह्मवर्चस्व्यकल्मषः ॥ ३२ ॥

ब्रह्मचर्यव्रत धरणें । ब्रह्मवर्चस्व चढे तेणें ।
आणि सद्‍गुरूचेनि भजनें । निष्पाप होणें निजवृत्तीं ॥ ३५ ॥
तेथें अग्निगुरु आपण । सर्व भूतांच्या ठायीं जाण ।
अभिन्न ब्रह्मभावन । अनुसंधान सर्वदा ॥ ३६ ॥
तेव्हां जें जें देखे दृश्यजात । तेथ ब्रह्मभावो अचुंबित ।
यापरी मातें उपासित । ब्रह्मयुक्त सद्‍भावें ॥ ३७ ॥
नैष्ठिक ब्रह्मचर्याचा नेम । वानप्रस्थसंन्यासिया सम ।
तेथील आवश्यक जो धर्म । मुख्य वर्म त्यागाचें ॥ ३८ ॥

स्त्रीणां निरीक्षणस्पर्शसंलापक्ष्वेलनादिकम् ।
प्राणिनो मिथुनीभूता न गृहस्थोऽग्रस्त्यजेत ॥ ३३ ॥

नैष्ठिक ब्रह्मचारी संन्यासी । वानप्रस्थ वनवासी ।
तिहीं न पहावें स्त्रियांसी । हा मुख्यत्वें त्यांसी स्वधर्म ॥ ३९ ॥
स्त्री देखतांचि दिठीं । सांडूनियां पर्णकुटी ।
पळावें गा उठाउठी । मा कराव्या गोठी घडे केवीं ॥ ३४० ॥
स्वप्नींही स्त्रियेच्या स्पर्शासी । करूं नये या तिघांशीं ।
करितांचि मदनु त्यांसी । वीर्यपातासी उपजवी ॥ ४१ ॥
त्या स्त्रियांसी क्रीडाविनोद । करितां विध्वंसे स्वधर्मकंद ।
यालागीं स्त्रीगुणानुवाद । न करिती शुद्ध सज्ञान ॥ ४२ ॥
स्त्रियांचे हावभावदर्शन । एकांत गुह्य संभाषण ।
नाना विनोद अंगस्पर्शन । परिहासन मदनोक्ती ॥ ४३ ॥
एतुकेंही जेथ घडे । तेथ कामाचा घाला पडे ।
स्वधर्म समूळ बुडे । धैर्याचें उडे निजसत्त्व ॥ ४४ ॥
गृहस्थाचिये प्रवृत्ती । परस्त्रियेसी ऐसी गती ।
जाहलिया जाण निश्चितीं । अपावो अंतीं पावेल ॥ ४५ ॥
स्त्री ते अग्निकुंडासमान । पुरुष तो घृतकुंभ जाण ।
तेथ द्रवतां अंतःकरण । अर्ध क्षण लागेना ॥ ४६ ॥
घृत वेंचलियापाठीं । घटासी झालीं वर्षें साठी ।
तरी अग्नीशीं जाहल्या भेटी । द्रवता पोटीं तोही धरी ॥ ४७ ॥
तेवीं वार्धक्यावयसेंसीं । एकांत जाहलिया स्त्रियेंशीं ।
गोष्टीमात विनोदेसीं । कामाचा त्यासी घाला पडे ॥ ४८ ॥
त्यागावी कामिनीसंगती । हा मुख्य त्याग परमार्थीं ।
हेंचि स्वमुखें श्रीपती । उद्धवाप्रती बोलिला ॥ ४९ ॥
पराशर‍ऐसा महंत । मत्स्योदरीशीं जाहला रत ।
यालागीं स्त्रियेचा एकांत । अनर्थभूत पुरुषासी ॥ ३५० ॥
मैथुनभूत जे प्राणी । पशुपक्षी आदिकरूनी ।
सादरें न पहावे नयनीं । पाहतां कडकडूनि काम खवळे ॥ ५१ ॥
मत्स्यमैथुन देखिल्यासाठीं । खवळल्या कामाच्या परिपाठी ।
सौभर ऋषीश्वरें तपकोटी । मैथुनासाठीं नाशिल्या ॥ ५२ ॥
यालागीं कामाचें दर्शन । कां कामाची आठवण ।
पुरुषासी बाधक जाण । कामस्मरण न करावें ॥ ५३ ॥
हृदयीं नव्हे कामसंचार । तैसा करावा सदाचार ।
भूतें पहावीं मदाकार । हा मुख्य प्रकार हरी बोले ॥ ५४ ॥

शौचमाचमनं स्नानं संध्योपासनमार्जवम् ।
तीर्थसेवा जपोऽस्पृश्याभक्ष्यासंभाष्यवर्जनम् ॥ ३४ ॥

शौच आचमन स्नान । संध्या तर्पण उपासना ।
जपादिक अनुष्ठान । तीर्थसेवन विश्वासें ॥ ५५ ॥
अधर्म-अकर्मांचा विटाळु । हों न द्यावा अळुमाळु ।
आलियाही संकटकाळु । अभक्षणशीळु नव्हे भावो ॥ ५६ ॥
ज्यासी असे व्रतधारण । तेणें रजस्वलादि निंद्य जन ।
त्यांसी न करावें संभाषण । धरावें मौन निंदस्तवनीं ॥ ५७ ॥
सर्वांही आश्रमांसी जाण । स्वधर्मनियमाचें लक्षण ।
सांगेन म्हणे श्रीकृष्ण । ऐक सावधान उद्धवा ॥ ५८ ॥

सर्वाश्रमप्रयुक्तोऽयं नियमः कुलनंदन ।
मद्‍भावः सर्वभूतेषु मनोवाक्कायसंयमः ॥ ३५ ॥

यदुवंशकुलनंदना । ऐक उद्धवा सज्ञाना ।
वर्णाश्रमस्वधर्मलक्षणा । सर्वांस जाणा हे एकी निष्ठा ॥ ५९ ॥
मनसा वाचा कर्मणा । नेमूनि आपआपणा ।
सर्वांभूतीं ब्रह्मभावना । अखंड धारणा राखावी ॥ ३६० ॥
ऐसा मद्‍भाव सार्वांभूतीं । दृढ ठसावल्या चित्तवृत्ती ।
ऐशा नैष्ठिक ब्रह्मचार्‍याप्रती । मोक्षफलप्राप्ती हरि बोले ॥ ६१ ॥

एवं बृहद्व्रतधरो ब्राह्मणोऽग्निरिव ज्वलन् ।
मद्‍भक्तस्तीव्रतपसा दग्धकर्माशयोऽमलः ॥ ३६ ॥

यापरी जो ब्रह्मचारी । महाव्रतें व्रत धरी ।
मद्‍भावना भूताकारीं । धारण धरी अनिश्रम ॥ ६२ ॥
यापरी करितां मद्‍भजना । जळाल्या कर्मबीजेंसीं वासना ।
तेव्हां पूर्ण भक्ति माझी जाणा । वरी अंतःकरणा भक्तांच्या ॥ ६३ ॥
तेव्हां निरुपचार निजस्थिती । सहजचि घडे माझी भक्ति ।
तेथ ज्या ज्या देखे दृष्य व्यक्ती । मद्‍भावप्रतीती चिद्‌रूपें ॥ ६४ ॥
ऐशी घडतां माझी भक्ती । आर्त जिज्ञासु अर्थार्थी ।
यांची उठवूनिया पंक्ती । चिन्मात्रैक चौथी भक्ती तो लाभे ॥ ६५ ॥
साचचि जे भक्तिच्या ठायीं । चारी मुक्ती लोळती पायीं ।
जो स्वानंद मद्‍भक्तांच्या देहीं । संपूर्ण पाहीं उल्हासे ॥ ६६ ॥
तेव्हां मज व्हावी मुक्तता । हेंही नाठवे त्याच्या चित्ता ।
हो कां `गेली माझी बद्धता' । हेंही सर्वथा स्मरेना ॥ ६७ ॥
एवं माझेनि भजनसुखें । विसरला सकळ सुखदुःखें ।
माझे भक्तिचेनि हरिखें । स्वानंदतोखें संतुष्ट ॥ ६८ ॥
ऐसा नैष्ठिक ब्रह्मचारी । मज पावला स्वधर्मेंकरीं ।
आतां उपकुर्वाणाची परी । ऐक दुसरी अवस्था ॥ ६९ ॥

अथानंतरमावेक्ष्यन्यथा जिज्ञासितागमः ।
गुरवे दक्षिणां दत्वा स्त्नायाद्‍गुर्वनुमोदितः ॥ ३७ ॥

संपूर्ण केलिया अध्ययन । जाहलिया वेदशास्त्रसंपन्न ।
तेणें गुरूसी आज्ञा पुसोन । व्रतविसर्जन सकामा ॥ ३७० ॥
सकामनिष्कामतेचा भरु । देखोनि विवेकविचारु ।
तैशीच आज्ञा देती गुरु । जैसा अधिकारु शिष्याचा ॥ ७१ ॥
ज्यासी गृहश्रमाची आसक्ती । तेणें आपुल्या यथाशक्ती ।
दक्षिणा देऊनि गुरुप्रती । व्रतसमाप्ती करावी ॥ ७२ ॥
करावया समावर्तन । घेऊनि गुरूचें अनुमोदन ।
करावें मंगलस्नान । विसर्जन व्रतबंधा ॥ ७३ ॥
येथ अधिकाराचा भेदु । स्वयें सांगतो गोविंदु ।
तोचि श्लोकार्थे विशदु । वैराग्यसंबंधु अधिकारा ॥ ७४ ॥

गृहं वनं वोपविशेत्प्रव्रदेद्वा द्विजोत्तमः ।
आश्रमादाश्रमं गच्छेत् नान्यथा मत्परश्चरेत् ॥ ३८ ॥

ज्यासी वैराग्य नाहीं सर्वथा । हृदयीं स्त्रीकामाची आस्था ।
तेणें द्वितीयाश्रमसंस्था । गार्हस्थ्या करावें ॥ ७५ ॥
स्त्रीकामु तरी नावडे । विवेक वैराग्य ज्यासी थोडें ।
तेणें वानप्रस्थाश्रमाकडे । निघावें रोकडें तत्काळ ॥ ७६ ॥
जो विवेकतेजें दीप्तिमंत । ज्यासी सदा वैराग्य धडधडित ।
जो सर्वार्थी दिसे विरक्त । त्यासीच निश्चित चतुर्थाश्रम ॥ ७७ ॥
मुख्यत्वें ज्यासी ब्राह्मणजन्म । तेचि बोलिजे द्विजोत्तम ।
त्यासीच बोलिला चतुर्थाश्रम । वैश्यक्षत्रियां नेम संन्यासी नाहीं ॥ ७८ ॥
क्षत्रीय संन्यास अंगीकारिती । तिंही रिघावें महापंथीं ।
दंड-कमंडलादिप्रवृत्ती । व्यवहारस्थिती त्यां नाहीं ॥ ७९ ॥
ब्राह्मणासी ब्रह्मचर्याच्या पोटीं । धडधडीत जैं वैराग्य उठी ।
तै संन्यासपरिपाठीं । उठाउठीं अंगीकारु ॥ ३८० ॥
बैसतां भार्येच्या पाटीं । बहुल्यावरी वैराग्य उठी ।
त्यासी संन्यासग्रहणीं गोठी । अधिकारु श्रेष्ठीं बोलिला ॥ ८१ ॥
संन्यासग्रहणीं ज्याचें । वैराग्य दिसे अर्धकाचें ।
त्यासी संन्यासग्रहणाचें । योग्यत्व साचें असेना ॥ ८२ ॥
जैसा कां वोकिला वोक । ज्याचा त्यास नावडे देख ।
तैसें विषयभोगसुख । ज्यासी निःशेष नावडे ॥ ८३ ॥
त्यासी संन्यासीं अधिकारु । तोचि संन्यासी साचारु ।
ज्यासी विषयांचा विकारु । अणुमात्रु बाधेना ॥ ८४ ॥
प्रथम ब्रह्मचर्ययुक्त । वैराग्य न चढेचि हात ।
तरी हो‍ऊनि गृहस्थ । स्वधर्मयुक्त वर्तावें ॥ ८५ ॥
तेथें स्वधर्में विषय सेवितां । दृढ साधावी विरक्तता ।
तेथेंही वैराग्य न ये हाता । तरी वानप्रस्थाश्रमी व्हावें ॥ ८६ ॥
यापरी आश्रमादाश्रमा जातां । वैराग्यें संन्यासग्रहणता ।
परी अनाश्रमीं तत्त्वतां । नाहीं सर्वथा अधिकारु ॥ ८७ ॥
सांडूनि पूर्वाश्रमासी । जो गेला आश्रमांतरासी ।
तेथूनि पुढारां मार्ग त्यासी । परी मागें यावसायी विधि नाहीं ॥ ८८ ॥
कां मत्पर जो माझा भक्त । त्यासी आश्रमनेम नाहीं येथ ।
तो माझेनि भजनें कृतकृत्य । जाण निश्चित उद्धवा ॥ ८९ ॥
सद्‍भावें माझी भक्ति करितां । विवेकवैराग्य-योग्यता ।
पावोनि माझी पूर्ण सत्ता । सायुज्यता नेघती ॥ ३९० ॥
ऐसे माझे भक्तोत्तम । त्यांसी न लगे आश्रमनेम ।
त्यांचा सर्वही मी स्वधर्म । ऐसें पुरुषोत्तम बोलिला ॥ ९१ ॥
उद्धवा ऐक पां निश्चितीं । गृहस्थाची स्वधर्मस्थिती ।
समूळ सांगेन तुजप्रती । ऐसें श्रीपति बोलिला ॥ ९२ ॥

गृहार्थी सदृशीं भार्यां उद्वहेदजुगुप्सिताम् ।
यवीयसीं तु वयसा यां सवर्णामनुक्रमात् ॥ ३९ ॥

करोनियां समावर्तन । व्रतबंधाचें विसर्जन ।
गुरुआज्ञा घेऊनि जाण । पाणिग्रहण करावें ॥ ९३ ॥
भार्या पर्णावी सवर्ण । इतर वर्जिले तिन्ही वर्ण ।
स्ववेद-स्वशाखेचे वर्ण । सगोत्रपण चुकवूनि ॥ ९४ ॥
जे उभय कुळीं विशुद्ध । जे दशलक्षणीं अनिंद्य ।
देतां मातापित्यांसी आल्हाद । तो श्लाघ्य संबंध पर्णावा ॥ ९५ ॥
जिची जन्मोत्तरी पाहतां । स्वयें वरापरीस अधिकता ।
कां समान वयें समता । या दोनी सर्वथा त्यागाव्या ॥ ९६ ॥
जन्मपत्र पाहतां दिठीं । वरुषें सातें पांचें धाकुटी ।
ते पर्णावी स्वधर्मदृष्टीं । भार्या गोमटी ती नांव ॥ ९७ ॥
नोवरी पाणिग्रहणयुक्त । आठांपासूनि दशवर्षांत ।
अधिक ते वृषली निश्चित । शास्त्रार्थप्रयोगें ॥ ९८ ॥
गर्भाष्टमाहूनि खालती । जिची वयसा असे निश्चितीं ।
तो नोवरी वराधिकारीं अप्राप्ती । ऐसें शास्त्रार्थीं बोलिलें ॥ ९९ ॥
ऐशा लक्षणांचा नाहीं बाधू । तैशी पर्णावी शुद्ध वधू ।
मग आश्रमधर्म अतिशुद्धू । शास्त्राविरुद्धु तो ऐक ॥ ४०० ॥

इज्याध्ययनदानानि सर्वेषां च द्विजन्मनाम् ।
प्रतिग्रहोऽध्यापनं च ब्राह्मणस्यैव याजनम् ॥ ४० ॥

ब्राह्मणाचें षट्कर्म जाण । यजन आणि याजन ।
अध्ययन आणि अध्यापन । प्रतिग्रहो दान हें साही ॥ १ ॥
हो कां द्विजन्मे तिन्ही वर्ण । त्यांत क्षत्रिय वैश्य दोघे जण ।
त्यांस तीं कर्मीं अधिकारपण । यजन-दान-अध्ययन ॥ २ ॥
जे उत्तमजन्मे ब्राह्मण । त्यांसी षट्कर्मीं अधिकार जाण ।
तीनी परमार्थासी पूर्ण । जीविकावर्तन तीं कर्मीं ॥ ३ ॥
कोणें कर्में जीविकेसी । कोणें पाविजे परमार्थासी ।
त्या ब्राह्मणकर्मविभागासी । ऐक तुजपाशीं सांगेन ॥ ४ ॥
`यजन' तें यज्ञाचरण । `अध्ययन' तें वेदपठण ।
`दान' जें देणें आपण । हें त्रिकर्म जाण परमार्था ॥ ५ ॥
गुरुत्व घेऊनि आपणें । `याजन' तें याग करविणें ।
`अध्ययन' वेद पढवणें । स्वयें दान घेणें तो `प्रतिग्रहो' ॥ ६ ॥
जाहलिया सच्छिष्यसंपत्ती । इये तिहीं कर्मीं जीविकावृत्ती ।
गुरुत्वें गुरुपूजाप्राप्ती । तेणें जीविकास्थिति ब्राह्मणां ॥ ७ ॥
क्षत्रियवैश्यद्विजन्म्यांसी । गुरुत्व बोलिलें नाहीं यांसी ।
हीं तिन्हीं कर्में त्यांसी । निषेधतेसी यालागीं ॥ ८ ॥
आतां ब्राह्मणाचें लक्षण । स्वयें सांगताहे श्रीकृष्ण ।
मुख्य' `मुख्यतम' `साधारण' । त्रिविध जाण उद्धवा ॥ ९ ॥

प्रतिग्रहं मन्यमानस्तपस्तेजोयशोनुदम् ।
अन्याभ्यामेव जीवेत शीलैर्वा दोषदृक् तयोः ॥ ४१ ॥

स्वधर्मनिष्ठ ब्राह्मणापाशीं । तप-तेज-धैर्य-यशोराशी ।
प्रतिग्रहो इतुकियांसी । मूळ नाशासी कारण ॥ ४१० ॥
जो स्वधर्मनिष्ठ ब्राह्मण । करी प्रतिग्रहो अंगीकरण ।
तो जाण पां `साधारण' । हें एक लक्षण द्विजाचें ॥ ११ ॥
जो प्रतिग्रह पराङ्‍मुख ब्राह्मण । तेणें याजन अध्यापन जाण ।
स्वधर्मेकरूनि द्रव्यार्जन । जीविकावर्तन करावें ॥ १२ ॥
धरोनि द्रव्याशा मानसीं । न करावें यागान्त कर्मासी ।
कां सांगोनि वेदाक्षरासी । द्रव्य त्यापाशीं इच्छूं नये ॥ १३ ॥
करूनि वेदाक्षरदान । जो शिष्याचेंही न घे धन ।
ऐसा वैराग्यें परिपूर्ण । तो `शुद्ध ब्राह्मण' सर्वथा ॥ १४ ॥
ऐक त्याचें जीविकावर्तन । `शिल' कां `उंछवृत्ती' जाण ।
ऐक त्याचेंही लक्षण । सकारण सांगेन ॥ १५ ॥
शेत संवगूनि नेल्या जाण । ते शेतीं प्राप्त कणिसें कां कण ।
ते शिलवृत्ति संपूर्ण । ऐक लक्षण उंछवृत्तीचें ॥ १६ ॥
स्वामी नसतां सांडले जाण । ऐसे हाटवाटीं पडिले कण ।
ते वेंचूनि घेणें आपण । जीविकावर्तन तयांवरी ॥ १७ ॥
या नांव उंछवृत्ती । ब्राह्मणाची `अतिशुद्ध' स्थिती ।
तोही प्रकार उद्धवाप्रती । स्वयें श्रीपति सांगत ॥ १८ ॥

ब्राह्मणस्य हि देहाऽयं क्षुद्रकामाय नेष्यते ।
कृच्छाय तपसे चेह प्रेत्यानंतसुखाय च ॥ ४२ ॥

वर्णांमाजीं उत्तम वर्ण । त्या ब्राह्मणाचा देहो जाण ।
क्षुद्रकामार्थ निर्माण । देवें आपण नाहीं केला ॥ १९ ॥
पशुपक्ष्यादि योनींच्या ठायीं । कामावांचूनि आन नाहीं ।
तेंचि जरी ब्राह्मणाचे देहीं । तैं विशेष कायी उत्तमत्वें ॥ ४२० ॥
ब्राह्मणांचे देहीं जाण । करावें स्वधर्में अनुष्ठान ।
माझेनि उद्देशें संपूर्ण । तपसाधन कृच्छादिकें ॥ २१ ॥
मी हृदयीं धरोनि अनंत । जो पूर्णवैराग्ययुक्त ।
तपादि साधनीं सतत । सदा शिणत ब्राह्मण जे ॥ २२ ॥
त्यांसी देहपाताच्या अंतीं । माझ्या अनंत सुखाची प्राप्ती ।
तेथ स्वर्गसुखादि संपत्ती । मावळती तत्काळ ॥ २३ ॥
ज्या सुखाचे सुखस्थितीं । स्फुरेना संसारस्फूर्ती ।
जेथूनि नाहीं पुनरावृत्ती । ते सुखप्राप्ती त्या ब्राह्मणां ॥ २४ ॥
कृच्छ्रादि साधनयुक्तीं । ब्राह्मणां ब्रह्मसुखप्राप्ती ।
त्याचि सुखाची सुखसंपत्ती । शिलोंछवृत्ती साधकां ॥ २५ ॥

शिलोञ्छवृत्त्या परितुष्टचित्तो धर्मं महान्तं विरजं जुषाणः ।
मय्यर्पितात्मा गृह एव तिष्ठन्नातिप्रसक्तः समुपैति शान्तिम् ॥ ४३ ॥

शिल अथवा उंछवृत्ती । करूनि संतुष्ट चित्तवृत्ती ।
विषयवैराग्यें मत्प्राप्ती । पूजिती अतिथी मद्‍भावें ॥ २६ ॥
अतिथि आलिया देख । प्राणांतींही नव्हे पराङ्‍मुख ।
नाठवे निज तहानभूक । समयीं आवश्यक दे अन्न ॥ २७ ॥
तेथ अत्यादरेंसीं जाण । देऊनि अत्यंत सन्मान ।
यथानुशक्त्या देतां अन्न । मी जनार्दन संतुष्टें ॥ २८ ॥
सांडूनियां अभिमान । सर्व जीवांसी सर्वदा लीन ।
या नांव `महद्धर्म' जाण । शुद्ध लक्षण हें धर्माचें ॥ २९ ॥
ऐसें जें स्वधर्माचरण । तें कर्त्यासी अतिभूषण ।
ये धर्मीं न रिघे दूषण । `अतिशुद्धाचरण' या नांव ॥ ४३० ॥
मजमाजीं रंगली चित्तवृत्ती । यालागीं विसरला गृहासक्ती ।
त्यासी गृहश्रमीं माझी प्राप्ती । सुखसंपत्ती निजबोधु ॥ ३१ ॥
निर्धनासी ऐशिया रीतीं । गृहश्रमीं माझी प्राप्ती ।
आतां सधनाचे प्राप्तीची स्थिती । ऐक तुजप्रती सांगेन ॥ ३२ ॥
सधन होय जैं सज्ञान । तैं न करितां अतिसाधन ।
माझी प्राप्ती अतिसुगम जाण । ऐक लक्षण तयाचें ॥ ३३ ॥

समुद्धरन्ति ये विप्रं सीदन्तं मत्परायणम् ।
तानुद्धरिष्ये नचिरादापद्‍भयो नौरिवार्णवात् ॥ ४४ ॥

आधींच पूज्य ब्राह्मण । त्याहीवरी माझा भक्त जाण ।
माझे निजभजनें अतिसंपन्न । मद्‍भावें पूर्ण परिपक्व ॥ ३४ ॥
मागणें नाहीं सर्वथां । हा नेम माझिया निजभक्ता ।
त्यासी पीडिजे क्षुधादि व्याथा । ते निवारिता जो होय ॥ ३५ ॥
देऊनि अन्न जीवन । वस्त्र आदिकरूनि लवण ।
ऐसें वेंचूनियां निजधन । भक्तसंरक्षण जो करी ॥ ३६ ॥
नाहीं देणें निर्भर्त्सितां । देऊनि आभार न ठेवी माथां ।
सन्मानें अतिनम्रता । जो मद्‍भक्तां संरक्षी ॥ ३७ ॥
जेवीं पोटांतले कळवळेंसी । माता गोड तें दे बाळकासी ।
तेवीं सांडोनि निजस्वार्थासी । माझ्या भक्तांसी जो रक्षी ॥ ३८ ॥
तैं मागें सांडूनि निजभक्ता । त्यासी मी वाहीं आपुले माथां ।
मग वैकुंठाही वरुता । त्याहीपरता पाववीं ॥ ३९ ॥
ज्यासी म्यां वाहिलें निजमाथां । त्यासी कोण्या अर्थाची दुर्लभता ।
जो संरक्षी माझ्या निजभक्तां । त्यासी उद्धरिता मी उद्धवा ॥ ४४० ॥
माझे भक्तांचीं सांकडीं । जो कोणी निजांगें दवडी ।
त्यासी भवार्णवपरथडी । तत्काळ रोकडी मी पाववीं ॥ ४१ ॥
जेवीं कां जळसागरीं । नाव धनवंतातें तारी ।
तेवीं भक्तरक्षका संसारीं । मी उद्धरीं उद्धवा ॥ ४२ ॥
यापरी धनवंत जन । जो करी भक्तसंरक्षण ।
देवकीवसुदेवांची आण । त्याचें उद्धरण मी करीं ॥ ४३ ॥
सर्वांचे आपत्तीचें निवारण । राजेनि करावें आपण ।
त्या राजधर्माचें लक्षण । स्वयें श्रीकृष्ण सांगत ॥ ४४ ॥

सर्वाः समुद्धरेद्‍राजा पितेव व्यसनात्प्रजाः ।
आत्मानमात्मना धीरो यथा गजपतिर्गजान् ॥ ४५ ॥

सर्वांचें आपत्तींत रक्षण । रायें करावें आपण ।
दीन दुर्बळ ब्राह्मण । अयाचित जन शोधूनी ॥ ४५ ॥
व्यसनप्राप्त निजात्मजा । पिता संरक्षणीं निघे पैजा ।
तेवीं आपत्तीपासोनि प्रजा । संरक्षणीं राजा सादर ॥ ४६ ॥
करूनि प्रजांचें संरक्षण । आपुल्या आपत्तीसी आपण ।
स्वयें करावें निवारण । हा स्वधर्म जाण रायाचा ॥ ४७ ॥
चिखलीं रुतल्या भद्रजाती । स्वयें निघे आत्मशक्तीं ।
गजी गजशावे नेणों किती । काढी रुतीबाहेरी ॥ ४८ ॥
तेवीं राजा जो भूपती । तेणें प्रजा रक्षाव्या आपत्तीं ।
आपुलेही आपत्तीची निवृत्ती । निजात्मशक्तीं जो करी ॥ ४९ ॥
ऐशिया स्वधर्मस्थिती । सादरें वर्ते जो भूपती ।
त्याच्या स्वधर्माची फलप्राप्ती । स्वयें श्रीपती सांगत ॥ ४५० ॥

एवंविधो नरपतिर्विमानेनार्कवर्चसा ।
विधूयेहाशुभं कृत्स्नं इंद्रेण सह मोदते ॥ ४६ ॥

यापरी जो कां नृपती । इहलोकींच्या राज्यप्राप्ती ।
अधर्म नाशोनि स्वधर्मस्थितीं । स्वर्ग प्राप्ती तो पावे ॥ ५१ ॥
`राज्याचे अंतीं नरक' । ऐसें बोलती ज्ञाते लोक ।
ते निरयगती नाशोनि देख । स्वधर्में परलोक पावले ॥ ५२ ॥
ते स्वर्गलोकीं गा जाण । अर्कप्रकाशासम विमान ।
तेथ आरूढोनि आपण । इंद्रसमान सुख भोगिती ॥ ५३ ॥
गृहस्थाश्रम अतिविषय । तेथें आचरतां स्वधर्म ।
वोडवे जैं कां दुर्गम । ते आपद्धर्म अवधारीं ॥ ५४ ॥

सीदन् वीप्रो वणिग्वृत्त्या पण्यैरेवापदं तरेत् ।
खड्‍गेन वाऽऽपदाक्रान्तो न श्ववृत्त्या कथंचन ॥ ४७ ॥

स्वधर्में पीडितां ब्राह्मणासी । तेणें करावें वणिग्वृत्तीसी ।
कां दुरावले क्षात्रधर्मासी । तेही सदोषी अतिदुष्ट ॥ ५५ ॥
ब्राह्मणासी हिंसाकर्म । तो जाण पां परम अधर्म ।
लागल्या अनुपपत्ती दुर्गम । तैं क्षात्रधर्म करावा ॥ ५६ ॥
करितां वाणिज्यकर्मास । तिळ सर्षप कार्पास ।
कां लवणादि रस तैजस । यांच्या महादोष विक्रयीं ॥ ५७ ॥
त्या सोडोनि सदोषां समस्तां । लागावें वाणिज्यपंथा ।
तांबूलपर्णें श्वेतवस्त्रता । हें विकितां निर्दुष्ट ॥ ५८ ॥
ऐशिया वाणिज्यस्थितीं । ज्याची ढळेना अनुपपत्ती ।
तेणें खड्‍ग घेऊनि हातीं । क्षात्रवृत्ती करावी ॥ ५९ ॥
तेथें चोरावीं ना अंगें । रणीं न सरावें मागें ।
स्वामिकार्याचेनि योगें । देहत्यागें उठावें ॥ ४६० ॥
ऐशिया शुद्ध क्षात्रवृत्तीं । ब्राह्मणें कंठावी अनुपपत्ती ।
परी नीचसेवा प्राणांतीं । श्ववृत्ती न करावी ॥ ६१ ॥
क्षत्रियांसी स्वधर्में अनुपपत्ती । लागल्या वर्तावें कोणे स्थिती ।
तें विशद करूनि श्रीपती । उद्धवाप्रती सांगत ॥ ६२ ॥

वैश्यवृत्त्या तु राजन्यो जीवेन्मृगययाऽऽपदि ।
चरेद्वा विप्ररूपेण न श्ववृत्त्या कथंचन ॥ ४८ ॥

क्षत्रियासी लागल्या अनुपपत्ती । पूर्वोक्त करावी वणिग्वृत्ती ।
कां पारधी करावी वनांतीं ॥ तेणें अनुपपत्ती कंठावीं ॥ ६३ ॥
येणेंही न कंठे अनुपपत्ती । तरी भीक मागावी विप्रगतीं ।
परी नीचसेवा प्राणांतीं । श्ववृत्ती न करावी ॥ ६४ ॥
स्वधर्में वैश्यासी अनुपपत्ती । लागल्या वर्तावें कोणे स्थितीं ।
ते विवंचना उद्धवाप्रती । कृष्ण कृपामूर्ति सांगत ॥ ६५ ॥

शूद्रवृत्तिं भजेद्वैश्यः शूद्रः कारुकटक्रियाम् ।
कृच्छ्रान्मुक्तो न गर्ह्येण वृत्तिं लिप्सेत कर्मणा ॥ ४९ ॥

वैश्यासी लागल्या अनुपपत्ती । तेणें धरावी शूद्रवृत्ती ।
निष्कपट सेवा यथास्थिती । तीं वर्णाप्रती करावी ॥ ६६ ॥
वैश्य पीडिल्याही अनुपपत्तीं । ब्राह्मण-क्षत्रियांची वृत्ती ।
सर्वथा धरूं नये हातीं । जाण निश्चितीं उद्धवा ॥ ६७ ॥
वैश्यासी अतिअनुपपत्ती । मांडल्याही प्राणांतगती ।
तरी नीचसेवेची स्थिती । कोणेही अर्थीं न करावी ॥ ६८ ॥
शूद्रासी लागलिया अनुपपत्ती । तेणेंही न करावी श्ववृत्ती ।
धरूनि बुरुडक्रिया हातीं । जीविकावृत्ती करावी ॥ ६९ ॥
विकावीं दोर दावीं शिंकीं । पाटे वरवंटे टवळीं निकीं ।
कां काष्ठें वाहावीं मस्तकीं । जीवीकेविखीं उदरार्थ ॥ ४७० ॥
आपत्काळाचिये गती । चतुर्वर्णांची जीविकास्थिती ।
म्यां सांगीतली तुजप्रती । परी सर्वथा श्ववृत्ती सांडावी ॥ ७१ ॥
एवं क्रमलिया अनुपपत्ती । म्यां सांगितल्या ज्या जीविकावृत्ती ।
तेथें देखिलियाही लाभप्राप्ती । सर्वथा हातीं न धराव्या ॥ ७२ ॥
आपत्काळींच्या आपद्‍वृत्ती । अनुतापें क्रमिल्याअंतीं ।
सांडूनियां स्वधर्मस्थितीं । यथानिगुतीं रहावें ॥ ७३ ॥
गृहस्थाचें विहित कर्म । त्यांतीलही आवश्यक धर्म ।
तेथील ब्रह्मार्पणवर्म । स्वयें पुरुषोत्तम सांगत ॥ ७४ ॥

वेदाध्यायस्वधास्वाहाबल्यन्नाद्येर्यथोदयम् ।
देवर्षिपितृभूतानि मद्‌रूपाण्यन्वहं यजेत् ॥ ५० ॥

स्वाध्याय `वेदाध्ययन' । वेदप्रोक्त ब्रह्मयज्ञ ।
`स्वधा' म्हणिजे पितृतर्पण । `स्वाहा' जाण देवतादिकां ॥ ७५ ॥
बळिदानादिकीं जाण । तृप्त होय `भूतगण' ।
`मनुष्यांसी' अन्नोदकदान । हे पंचयज्ञ जाण नित्यकर्म ॥ ७६ ॥
हेंचि ब्रह्मकर्म जाण । जेणें होय व्रह्मार्पण ।
त्या अर्पणाची निजखूण । तुज मी संपूर्ण सांगेन ॥ ७७ ॥
मी एक कर्मकर्ता येथें । हें सांडोनियां निजचित्तें ।
भगवद्‌रूप भावितां भूतें । ब्रह्मार्पण तेथें होय कर्म ॥ ७८ ॥
सांडितां कर्माभिमान । कर्म होय ब्रह्मार्पण ।
हें संकल्पेंवीण जाण । अर्पिती खूण उद्धवा ॥ ७९ ॥
माझेनि हें कर्म जाहलें । तें म्यां कृष्णार्पणा केलें ।
येणें संकल्पाचेनि बोलें । अंगा आलें कर्तृत्व ॥ ४८० ॥
जो म्हणे मी कर्मकर्ता । तो होय कर्मफळभोक्ता ।
मुख्य बाधक ते अहंता । जाण तत्त्वतां उद्धवा ॥ ८१ ॥
ज्याच्या ठायीं अहंममता । त्याचे अंगीं नित्यबद्धता ।
जो निरभिमानी निर्ममता । नित्यमुक्तता त्यापाशीं ॥ ८२ ॥
यालागीं सांडूनि अभिमान । पंचमहायज्ञाचरण ।
गृहस्थें प्रत्यहीं करितां जाण । कर्म ब्रह्मार्पण सहजेंचि ॥ ८३ ॥
जैसेनि अर्पे भगवंता । ते गृहस्थाची नित्यकर्मता ।
तुज म्यां सांगितली तत्त्वतां । यज्ञादि कथा ते ऐक ॥ ८४ ॥
यज्ञ करावया अधिकारवंत । गांठी शुद्ध बारा सहस्त्र अर्थ ।
ज्यासी वेदीं ज्ञान यज्ञान्त । तेचि येथ अधिकारी ॥ ८५ ॥

यदृच्छयोपपन्नेन शुक्लेनोपार्जितेन वा ।
धनेनापीडयन् भृत्यान् न्यायेनैवाऽहरेत् क्रतून् ॥ ५१ ॥

उदीमव्यापारे जोडिलें । का जें असत्प्रतिग्रहें आलें ।
नातरी परपीडा प्राप्त जाहलें । कां आडवूनि घेतलें जें द्रव्य ॥ ८६ ॥
द्रव्य देतां चरफडी । ते शिष्या घालून सांकडीं ।
ऐसा अर्थ जोडिला जोडी । ते अपरवडी द्रव्याची ॥ ८७ ॥
जें यदृच्छा सहज आलें । कां जें शुक्लवृत्तीं जोडिलें ।
जें सुखोपायें हाता आलें । तें द्रव्य विहिलें यज्ञार्थ ॥ ८८ ॥
पाडूनि कुटुंबासी लंघन । सर्व द्रव्य वेंचूनि जाण ।
करूं नये यज्ञाचरण । अधर्मपण तेणेंही ॥ ८९ ॥
कां जीविका जीवनवृत्ती । याग करूं नये निश्चितीं ।
लौकिकीं मुरवावया स्फीती । याग करिती ते मंद ॥ ४९० ॥
न धरितां कर्माभिमान । शुद्ध द्रव्य जोडिल्या जाण ।
करावें यज्ञाचरण । हें स्वधर्मलक्षण गृहस्थाचें ॥ ९१ ॥
सांडूनिया विषयलिप्सा चित्तीं । त्यजूनि गृहाची गृहासक्ती ।
गृहस्थें धरावी निवृत्ती । हें स्वयें श्रीपति सांगत ॥ ९२ ॥

कुटुंबेषु न सज्जेत न प्रमाद्येत्कुटुंब्यपि ।
विपश्चिन्नश्वरं पश्येददृष्टमपि दृष्टवत् ॥ ५२ ॥

जरी जाहली स्त्रीपुत्रगृहस्थिती । परी न धरावी त्यांची आसक्ती ।
सावध राखावी चित्तवृत्ती । परमात्मयुक्तिसाधनें ॥ ९३ ॥
सांडूनि कल्पना प्रमाद संग । चुकवून प्रमदांचें अंग ।
ईश्वरनिष्ठा अतिचांग । वृत्ति अभंग राखावी ॥ ९४ ॥
गृह-कुटुंब-विषयासक्ती । पाहतां विवेकाचिये स्थितीं ।
परिपाकें नश्वरप्राप्ती । जाण निश्चितीं उद्धवा ॥ ९५ ॥
जैसा इहलोकींचा परिपाक । तैसाचि जाण स्वर्गलोक ।
उभयतां नश्वर देख । केवळ मायिक मिथ्यात्वें ॥ ९६ ॥
स्त्री पुत्र आणि धन । हें नश्वर जैसे कां स्वप्न ।
येचिविषयीं निरूपण । स्वयें नारायण सांगत ॥ ९७ ॥

पुत्रदाराप्तबन्धूनां सङ्गमः पान्थसङ्गमः ।
अनुदेहं वियन्त्येते स्वप्नो निद्रानुगो यथा ॥ ५३ ॥

जैसे वृक्षातळीं पांथिक । एकत्र मीनले क्षण एक ।
तैसे पुत्रदाराप्तलोक । सर्वही क्षणिक संगम ॥ ९८ ॥
उभय नदीप्रवाहेंसीं । काष्ठें मीनलीं संगमीं जैसीं ।
सोयरीं सर्व जाण तैसीं । हेलाव्यासरसीं फांकती ॥ ९९ ॥
जे योनीं जो जीव देहधारी । तेथें तेचि योनींचीं सोयरीं ।
ऐशीं अनंत जन्में संसारीं । तैं अमित सोयरीं जीवाचीं ॥ ५०० ॥
परी ये योनीचीं ते योन्यंतरीं । येरयेरां नोळखती सोयरीं ।
जैसी ये स्वप्नींची पदार्थपरी । त्या स्वप्नांतरीं रिघेना ॥ १ ॥
यापरी हे समस्त । स्त्री पुत्र बंधु आप्त ।
मायामय कल्पित । जाणें निश्चित तो धन्य ॥ २ ॥

इत्थं परिमृशन्मुक्तो गृहेष्वतिथिवद्वसन् ।
न गृहैरनुबध्येत निर्ममो निरहङ्‍कृतः ॥ ५४ ॥

ऐसेनि विवेकें विवेकवंता । कदा न बाधी मोहममता ।
अतिथीच्या परी सर्वथा । अनासक्तता गृहवासीं ॥ ३ ॥
एवं निर्मानमोहममता । जो उदासीन गृहावस्था ।
ज्यांसी निष्काम निर्लोभता । त्यासी अहंता बाधीना ॥ ४ ॥
निर्ममता निरभिमान । व्हावया मुख्य गुरुभजन ।
तेणें वैराग्य-विवेक-ज्ञान । सहजचि जाण गुरुभक्तां ॥ ५ ॥
ऐशिया वैराग्यविवेकस्थितीं । गृहीं वसतां गृहस्थाप्रती ।
प्राप्त होय निजमुक्ती । जाण निश्चितीं उद्धवा ॥ ६ ॥
आतां आश्रमांतराची गती । स्वयें सांगताहे लक्ष्मीपति ।
भक्ति विरक्ति निजशांती । आश्रमस्थितिविभाग ॥ ७ ॥

कर्मभिगृहमेधीयैरिष्ट्वा मामेव भक्तिमान् ।
तिष्ठेद्वनं वोपविशेत् प्रजावान् वा परिव्रजेत् ॥ ५५ ॥

गृहीं असोनि आश्रमस्थितीं । ज्यासी मुख्यत्वें भगवद्‍भक्ती ।
त्यासी आश्रमांतरप्राप्ती । न लगे निश्चितीं मद्‍भक्तां ॥ ८ ॥
तेंचि माझें कैसें भजन । स्वाहा स्वधा यज्ञदान ।
जें जें येथें अर्पे जाण । तें तें मदर्पण निश्चित ॥ ९ ॥
काळीं अकाळीं सर्वथा । भजनीं पालट नाहीं चित्ता ।
ऐशी ज्या गृहस्थाची अवस्था । तेणें असावें सर्वथा गृहाश्रमीं ॥ ५१० ॥
ज्या कर्माची अतिआसक्ती । आणि विषयांची अनासक्ती ।
नाहीं ज्ञानयुक्त निजशांती । त्यासी वानप्रस्थीं । अधिकारु ॥ ११ ॥
ज्यासी विरक्ति शांति ज्ञानस्थिती । करतळामळक हस्तप्राप्ती ।
त्यासी संन्यासग्रहणस्थिती । जाण निश्चितीं अधिकार ॥ १२ ॥
जाहलिया पुत्रसंतती । भार्या देऊनि पुत्राच्या हातीं ।
संन्यास करावा निश्चितीं । श्रुति ये अर्थीं संमत ॥ १३ ॥
ज्यासी गृहस्थाश्रमीं नावडे भक्ती । अपार पोरांची संतती ।
जाहल्याही न धरी विरक्ती । जो वानप्रस्थीं रिघेना ॥ १४ ॥
ज्याचा न फिटे विषयभ्रम । जो संन्यासी नव्हे निष्कर्म ।
त्याचें जाण निंद्य कर्म । स्वयें पुरुषोत्तम सांगत ॥ १५ ॥

यस्त्वासक्तमतिर्गेहे पुत्रवित्तैषणातुरः ।
स्त्रैणः कृपणधीर्मूढो ममाहमिति बध्यते ॥ ५६ ॥

जो गृहासक्तीं सुभटु । तो ईषणात्रयीं वरीष्ठु ।
जो विषयांलागी लंपटु । अतिलोभिष्ठ धनेच्छा ॥ १६ ॥
जो विकारांचा अंकिला । जो अहंममतेचा पोसणा जाहला ।
जो स्त्रियेसी जीवें विकिला । तो मूढतेच्या पडिला महादुर्गी ॥ १७ ॥
जो आशेचिया वणवणा । सर्वांगांचा वोळगणा ।
यालागीं बद्धतेचा जाणा । जाहला आंदणा जीवेंभावें ॥ १८ ॥
तेचि बद्धतेची गती । त्याच्या मूर्खत्वाची वदंती ।
स्वयें सांगताहे श्रीपती । उद्धवाप्रती उद्देशें ॥ १९ ॥

अहो मे पितरौ वृद्धौ भार्या बालात्मजाऽत्मजाः ।
अनाथा मामृते दीनाः कथं जीवन्ति दुःखिताः ॥ ५७ ॥

माता पिता वृद्धें केवळें । भार्या धाकुटी तान्हीं बाळें ।
मज होतां यांवेगळें । तेणेंची काळें मरतील ॥ ५२० ॥
ऐशिया नानावस्था । आपुल्याही मरणापरता ।
वाहे कुटुंबाची चिंता । ऐक आतां सांगेन ॥ २१ ॥
एखादेनि अकाळकाळें । मजचि जैं मरण आलें ।
तैं काय करितील स्त्रिया बाळें । आंसुवें डोळे लोटती ॥ २२ ॥
मात्यापित्यांची पडो वाट । स्त्रियेसी होईल हृदयस्फोट ।
बाळांचा शोषेल कंठ । पिटी ललाट तेणें दुःखें ॥ २३ ॥
मज निमालियाअंतीं । हीं अतिदुःखी कैशीं जीती ।
ऐशी जीतांची करी खंती । मूढमति यालागीं ॥ २४ ॥
गाढ मूढतेचें भरितें । अपार उथळलें जेथें ।
विवेकाचें तारूं तेथें । विपरीतार्थे बुडालें ॥ २५ ॥

एवं गृहाशयाक्षिप्त हृदयो मूढधीरयम् ।
अतृप्तस्ताननुध्यायन् मृतोऽन्धं विशते तमः ॥ ५८ ॥

इति श्रीभागवते महापुराणे पारमहंस्यां
संहितायामेकादशस्कन्धे सप्तदशोऽऽध्यायः ॥ १७ ॥

यापरी गृहासक्तीं आसक्त । सदा विषयीं अतृप्तचित्त ।
अखंड स्त्रीपोत्रांतें ध्यान । हृदयाआंत मोहित ॥ २६ ॥
त्या मोहाचे मोहविधीं । मूढ जाहली हृदयबुद्धी ।
ऐसा निमाला जो त्रिशुद्धी । तो प्रवेशे अंधीं महातमीं ॥ २७ ॥
ज्या तमाचेनि महबळें । ज्ञान हो‍ऊनि ठाके आंधळें ।
तैथ सूर्याचे फुटती डोळे । ते तमीं लोळे तो तामस ॥ २८ ॥
ज्या तमापासूनि उपरती । हों नेणें गा कल्पांतीं ।
त्या अंध-तमातें पावती । मूढमति अतिमंद ॥ २९ ॥
महामोहाचे परिपाटीं । नश्वर विषयासाठीं ।
चुकोनि अनंतसुखाची पुष्टी । दुःखकोटी भोगिती ॥ ५३० ॥
यालागीं मनुष्यदेहीं जाण । करोनियां भगवद्‍भजन ।
चुकवावें जन्ममरण । आपण आपण उद्धरावें ॥ ३१ ॥
जीवा जे जे योनीं जन्मगती । तेथ तेथ विषयासक्ति ।
तेचि मनुष्यदेहीं विषयस्थिती । तैं परमार्थप्राप्ती कोणे देहीं ॥ ३२ ॥
विशेषें उत्तमोत्तम । प्राप्त जाहल्या ब्राह्मणजन्म ।
ज्याचे नित्यकर्मीं परब्रह्म । अतिसुगम सहजचि ॥ ३३ ॥
ज्यासी वर्ततां अहोराती । संध्यावंदनविधानस्थिती ।
त्रिकाळ पापाची निवृत्ती । जाण निश्चितीं ब्राह्मणा ॥ ३४ ॥
सकळ साराची सारमूर्ति । तो गायत्रीमंत्र ज्याचे हातीं ।
वेद मुखाची वास पाहती । एवढी प्राप्ती ब्राह्मणा ॥ ३५ ॥
ब्राह्मणाचे हृदयीं जाण । वेदरूपें नारायण ।
स्वयें राहिला आपण । धन्य ब्राह्मण त्रिलोकीं ॥ ३६ ॥
ज्या ब्राह्मणासी सदा जाण । शिरीं वंदिती सुरगण ।
ज्या ब्राह्मणाचा श्रीचरण । स्वयें नारायण हृदयीं वाहे ॥ ३७ ॥
ज्याअंगीं एक रती । पाप न राहे संध्येहातीं ।
त्यालागीं ब्राह्मण पुण्यमूर्ती । स्वयें रमापती बोलिला ॥ ३८ ॥
ज्याची भगवंत करी वर्णना । `किंपुनर्ब्राह्मणाः पुण्याः' ।
त्या भगवद्‍गीतावचना । सत्यत्व जाणा या हेतू ॥ ३९ ॥
ब्राह्मण आणि भगद्‍भक्त । तैं सकळ भाग्य आलें तेथ ।
त्यासी कोण अर्थ अप्राप्त । ज्याचे बोलांत हरि तिष्ठे ॥ ५४० ॥
ते काष्ठपाषाणप्रतिमे पहा हो । प्रतिष्ठिती तेथ प्रकटे देवो ।
एवढा ब्राह्मणीं सद्‍भावो । सहजान्वयो सामर्थ्य ॥ ४१ ॥
तो पावोनियां ब्राह्मणजन्म । जो करी क्षुद्र विषयकर्म ।
त्याचे हातींचा गेला पुरुषोत्तम । अंधतम तो पावे ॥ ४२ ॥
एका-जनार्दनाची विनंती । येऊनि मनुष्यदेहाप्रती ।
करोनियां भगद्‍भक्ती । निजात्मप्राप्ती साधावी ॥ ५४३ ॥

इति श्रीभागवते महापुराणे एकादशस्कंधे श्रीकृष्णोद्धवसंवादे
ब्रह्मचर्यगृहस्थकर्मधर्मनिरूपणे एकाकारटीकायां सप्तदशोऽध्यायः ॥ १७ ॥ ॥ श्लोक ॥ ५८ ॥ ओव्या ॥ ५४३ ॥