अहंकारशून्य ब्रह्मदेवांचे नारायणाला नमन
जी परहंसप्रांजळे । योगवैराग्यज्ञानबळें ।
पाविजेती हरीचीं पादयुगुळें । तीं चरणकमळें वंदिली भावें ॥७७॥
जे वेदविवेकव्युत्पत्ती । जाणोनी सदभावें भक्ति करिती ।
ते भगवच्चरण पावती । ते प्रजापती वंदिता झाला ॥७८॥
हरिचरणद्वंद्वयुगुळें । वंदितांची भावबळें ।
निर्द्वंद्व करिती तात्काळें । ती चरणकमळें वंदिलीं ॥७९॥
हरिचरणपदद्वंद्व । वंदितां करी निर्द्वंद्व ।
यालागीं स्रष्टा स्वानंद । भगवत्पद स्वयें वंदी ॥८०॥
भावें वंदिता हरिचरण । जगाचा स्रष्टा झाला आपण ।
नकरवे ह्नणे सृष्टिसर्जंन । त्या जगाचें दर्शन विधाता देखे ॥८१॥
न रचितां भूतभौतिककोटी । स्रष्टा देखे सकळ सृष्टी ।
यालागीं विश्वदृकदृष्टी । ब्रह्मयाची नामाटी सत्यत्वा आली ॥८२॥
करितां हरिचरणीं नमन । विश्वद्रष्टा झाला आपण ।
विश्वदृक नामाभिधान । ब्रह्मयासी जाण याहेतू ॥८३॥
ब्रह्मा सद्भावें आपण । साष्टांग घाली लोटांगण ।
तो भाव देखोनी नारायण । स्वानंदें पूर्णं संतुष्टला ॥८४॥
ब्रह्मदेवाची पूर्णावस्था पाहून नारायणाचें त्याला आश्वासन
येऊनी ब्रह्मयाजवळी । कृपें अवलोकी वनमाळी ।
संतुष्ट होउनी त्याकाळीं । ह्नणें याची झाली परिपक्वदशा ॥८५॥
एवं करावया सृष्टिसर्जन । स्रष्टयासी स्वाधिकारीं पूर्णं ।
स्थापावया श्रीनारायण । आइका निजाश्वासन बोले तें ॥८६॥
भगवंताची वाणी म्हणजे दिव्यामृतधाराच ती !
ब्रह्मयाच्या प्रीती पावला । प्रियवंतापरिस प्रिय मानला ।
प्रीतीकरुनि करी धरिला । प्रियकर झाला परमेष्ठी ॥८७॥
जो शब्द बोलिला निःशद्वाचा । वाचिक विश्वतोमुखाचा ।
ज्याचेनी प्रकाशती चारी वाचा । तो वेदवाचा बोलता झाला ॥८८॥
तो शब्दांचें निजजीवन । ज्याचेनी वाचा दैदीप्यमान ।
तो स्वयें होऊनि भगवान । हास्यवदन करुनि बोलत ॥८९॥
श्रीभगवानुवाच
लहरी लोटली चित्सागरा । आनंदाचा सुटला झरा ।
सुख मेध गर्जे गंभीरगिरा । ऐशिया वरा रमाधव बोले ॥२९०॥
परमानंदाची आली भरणी । निजसुखाची उघडली खाणी ।
तेवीं मृदुमंजुळमधुरवाणी । सारंगपाणी बोलतसे ॥९१॥
तो स्वमुखें ह्नणे ब्रह्मयासी । सृष्टिसर्जनसामर्थ्यासी ।
तप केलें माझे आज्ञेसीं । तेणें मी संतोषी बहुत झालों ॥९२॥
जेवीं कां निजबाळ तान्हें । नाचोंलागे मातेच्यानी वचनें ।
तें देखोनियां पां नाचणें । सुखावें मनें माउली जैशी ॥९३॥
तेंवी ‘ तप ’ माझें वचन । ऐकोनी केलें अनुष्ठान ।
तेणें अनुष्ठानें मी आपण । जाणिजे संपूर्ण संतोषलों ॥९४॥
जो मी तुझेनी तर्पें संतोषलों । प्रत्यक्ष तुजसी भेटलों ।
तो मी हदयस्थ दूर केलों । दुः प्राप्य जाहलों कूटयोगियां ॥९५॥
माझी प्राप्ति कोणाला होत नाही ?
जें विषय कल्पूनि चित्तीं । नाना तपें आचरती ।
त्यांसी नव्हे माझी प्राप्ती । जाण निश्चिती कूटयोगी ते ॥९६॥
ज्यां कनककांता आवडे चित्तीं । ज्यांसी लोकेषणेची आसक्ती ।
त्यांसी नव्हे माझी प्राप्ती । ते जाण निश्चिती कूटयोगी ॥९७॥
जो जग मानी अज्ञान । तेथें मी एकचि सज्ञान ।
तो कूट योगी संपूर्ण । कल्पांताही जाण नपवे मातें ॥९८॥
कूटऐसें देहातें ह्नणती । त्या देहाची ज्या आसक्ती ।
त्यासी कदा नव्हे माझी प्राप्ती । ते जाण निश्चितीं कूटयोगी ॥९९॥
सदगुरुवंदन