Manache Shlok – 1 to 20

ganadheesh jo eesh sarva gunaancha।
mularambh aarambh to nirgunaancha॥
namu sharada mool chatvar vacha।
gamu panth anant ya raghavacha ॥1॥

गणाधीश जो ईश सर्वां गुणांचा।
मुळारंभ आरंभ तो निर्गुणाचा॥
नमूं शारदा मूळ चत्वार वाचा।
गमूं पंथ आनंत या राघवाचा ॥१॥

mana sajjana bhakti panthechi jaave।
tarii shree harii paavije to swabhave॥
janii nindhyate sarv soduuni dyaave।
janii vandyate sarv bhaave karave॥2॥

मना सज्जना भक्तिपंथेचि जावें।
तरी श्रीहरी पाविजेतो स्वभावें॥
जनीं निंद्य तें सर्व सोडूनि द्यावें।
जनीं वंद्य ते सर्व भावे करावे ॥२॥

prabhate manii ram chintiit jaava।
pudhe vaikharii raam aadhii vadava॥
sadachaar haa thor saandu naye to।
janii tochi to manavii dhanya hoto॥3॥

प्रभाते मनी राम चिंतीत जावा।
पुढे वैखरी राम आधी वदावा॥
सदाचार हा थोर सांडूं नये तो।
जनीं तोचि तो मानवी धन्य होतो ॥३॥

mana vaasna dusht kama na ye re।
mana sarvatha paap buddhii nako re॥
mana sarvatha niiti sodu nako ho।
mana antarii saar veechaar raaho॥4॥

मना वासना दुष्ट कामा न ये रे।
मना सर्वथा पापबुद्धी नको रे॥
मना सर्वथा नीति सोडूं नको हो।
मना अंतरीं सार वीचार राहो ॥४॥

mana paap sankalp soduuni dyava।
mana satya sankalp jiivii dharaavaa॥
mana kalpana te nako viish yanchii।
vikare ghade ho janii sarv chee chee ॥5॥

मना पापसंकल्प सोडूनि द्यावा।
मना सत्यसंकल्प जीवीं धरावा॥
मना कल्पना ते नको वीषयांची।
विकारे घडे हो जनी सर्व ची ची ॥५॥

nako re mana krodh haa khedkaarii ।
nako re mana kaam nana vikarii ॥
nako re mana lobh hey angikaru ।
nako re mana mastroo damb bhaaru ॥6॥

नको रे मना क्रोध हा खेदकारी।
नको रे मना काम नाना विकारी॥
नको रे मना सर्वदा अंगिकारू।
नको रे मना मत्सरु दंभ भारु ॥६॥

mana shresht dharisht jiivii dharave ।
mana bolne niich soshiit jaave ॥
svaye sarvada namra vaache vadave ।
mana sarv lokansi re niivavaave ॥7॥

मना श्रेष्ठ धारिष्ट जीवीं धरावे।
मना बोलणे नीच सोशीत जावें॥
स्वयें सर्वदा नम्र वाचे वदावे।
मना सर्व लोकांसि रे नीववावें ॥७॥

dehe tyaagitaa kirti maage uravi ।
mana sajjana hechi kriya dharavi ॥
mana chandanache pari twa jhijaave ।
pari antari sajjana niivavaave ॥8॥

देहे त्यागितां कीर्ति मागें उरावी।
मना सज्जना हेचि क्रीया धरावी॥
मना चंदनाचे परी त्वां झिजावे।
परी अंतरीं सज्जना नीववावे ॥८॥

nako re mana dravya te poodhilanche ।
ati swaarth buddhi nare paap saanche ॥
ghade bhogne paap te karm khote ।
na hota mana sarikhe dukh mothe ॥9॥

नको रे मना द्रव्य ते पूढिलांचे।
अति स्वार्थबुद्धी नुरे पाप सांचे॥
घडे भोगणे पाप ते कर्म खोटे।
न होतां मनासारिखें दु:ख मोठे ॥९॥

sada sarvada preeti raamii dharavii ।
sukhachii svaye saandi jeevii karavii ॥
dehe dukh hey sukh maaneet jaave ।
viveke sada svasvaroopii bharave॥10॥

सदा सर्वदा प्रीती रामीं धरावी।
सुखाची स्वयें सांडि जीवी करावी॥
देहेदु:ख ते सूख मानीत जावे।
विवेके सदा स्वस्वरुपीं भरावें ॥१०॥

janii sarva sookhii asa kon aahe ।
vichare mana tuuchi shodhuni paahe ॥
mana twachi re poorv sanchit kele ।
taya saarikhe bhogane praapt zhaale॥11॥

जनीं सर्वसूखी असा कोण आहे।
विचारें मना तुंचि शोधुनि पाहे॥
मना त्वांचि रे पूर्वसंचीत केले।
तयासारिखे भोगणें प्राप्त जाले ॥११॥

mana manasi dukh aanu nako re ।
mana sarvatha shok chinta nako re ॥
viveke dehe buddhi soduuni dyavii ।
videhii pane mukti bhogeet jaavii ॥12॥

मना मानसीं दु:ख आणूं नको रे।
मना सर्वथा शोक चिंता नको रे॥
विवेके देहेबुद्धि सोडूनि द्यावी।
विदेहीपणें मुक्ति भोगीत जावी ॥१२॥

mana saanga paa raavana kaay zhale ।
akasmaat te rajya sarvai budale ॥
mhanonii kudii vasaana saandi vegii ।
bale lagala kaal haa paathi laagii॥13॥

मना सांग पां रावणा काय जाले।
अकस्मात ते राज्य सर्वै बुडाले॥
म्हणोनी कुडी वासना सांड वेगीं।
बळे लागला काळ हा पाठिलागी ॥१३॥

jiva karma yoge janii janma zhala ।
parii shevtii kaal mookhi nimaala ॥
maha thor te mryutyu panthechi gele ।
kitii ek te janmale aani mele॥14॥

जिवा कर्मयोगे जनीं जन्म जाला।
परी शेवटीं काळमूखीं निमाला॥
महाथोर ते मृत्युपंथेचि गेले।
कितीएक ते जन्मले आणि मेले ॥१४॥

mana paahata satya he mryutyu bhoomii ।
jitaa boltii sarv hii jiiv mii mii ॥
chiranjiiv he sarv hii maanitaati ।
akasmaat saanduniya sarv jaatii ॥15॥

मना पाहतां सत्य हे मृत्युभूमी।
जितां बोलती सर्वही जीव मी मी॥
चिरंजीव हे सर्वही मानिताती।
अकस्मात सांडूनिया सर्व जाती ॥१५॥

mare ek tyacha duja shok vaahe ।
akasmaat tohi pudhe jaat aahe ॥
purena janii lobh re kshobh tyaate ।
mhanonii janii maagutaa janma ghete ॥16॥

मरे एक त्याचा दुजा शोक वाहे।
अकस्मात तोही पुढे जात आहे॥
पुरेना जनीं लोभ रे क्षोभ त्याते।
म्हणोनी जनीं मागुता जन्म घेते ॥१६॥

manii manava vyartha chinta vahate ।
akasmaat honaar houni jaate ॥
ghade bhogne sarv hii karmayoge ।
matii mand te khed maanii viyoge ॥17॥

मनीं मानवा व्यर्थ चिंता वहाते।
अकस्मात होणार होऊनि जाते॥
घडें भोगणे सर्वही कर्मयोगे।
मतीमंद तें खेद मानी वियोगें ॥१७॥

mana raghave viin aasha nako re ।
mana manavachii nako kirti tuu re ॥
jaya varnitii vede shastre purane ।
taya varnita sarv hii shlaghyavaane॥18॥

मना राघवेंवीण आशा नको रे।
मना मानवाची नको कीर्ति तूं रे॥
जया वर्णिती वेद-शास्त्रे-पुराणें।
तया वर्णितां सर्वही श्लाघ्यवाणे ॥१८॥

mana sarvatha satya saandu nako re ।
mana sarvatha mithya maandu nako re ॥
mana satya te satya vaache vadave ।
mana mithya te mithya soduuni dyaave॥19॥

मना सर्वथा सत्य सांडूं नको रे।
मना सर्वथा मिथ्य मांडूं नको रे॥
मना सत्य ते सत्य वाचे वदावे।
मना मिथ्य तें मिथ्य सोडूनि द्यावें ॥१९॥

bahu himputii hoiije mayapoti ।
nako re mana yaatana techi mothi ॥
nirodhe pache kondile garbh vaasii ।
adhomookh re dukh tya balakaasii ॥20॥

बहू हिंपुटी होईजे मायपोटी।
नको रे मना यातना तेचि मोठी॥
निरोधें पचे कोंडिले गर्भवासी।
अधोमूख रे दु:ख त्या बाळकासीं ॥२०॥